Yoga

‘Slaap lekker. Ik klim die berg nog even op,’ tikken mijn vingers in het appgesprek met mijn beste vriendin. Daarop volgend verschijnen enkel de letters HA in zesvoud op mijn scherm.

Ik begrijp haar letterkeuze, hilarisch is het ergens ook wel. Maanden geleden was ik nogal sceptisch toen een vriendin aanbood een lesje yoga bij mij thuis te demonstreren. Toen ik haar richting mijn voordeur zag lopen met een grote rolkoffer, haalde ik snel de wijn en pinda’s van tafel en zette de waterkoker aan. Dit zou geen avond worden zoals ik me had voorgesteld. Waarom stelde ik me hem eigenlijk ook anders voor? Ze kwam een uurtje yoga met me doen, en dat wist ik. Misschien wilde ik liever wijn drinken en pinda’s eten?

Ze stormde binnen met de koffer en ik grapte of ze bij me kwam wonen. Maar de overtuiging die ik bij haar zag en de moeite die ze genomen had om alle yoga-attributen zorgvuldig in de koffer te pakken, maakten dat dit ook mijn laatste grap was deze avond. Ik kon niet anders dan met haar meegaan, met haar mee die denkbeeldige berg op.

De dagen daarna vroeg ze me dagelijks of ik nog yoga had gedaan. Ik antwoordde dat het me niet lukte. Zittend op mijn matje kon ik de rust niet vinden en werd ik afgeleid door de klok, mijn to do-list en de te zwoele stem van de yoga-instructrice op YouTube.

Ze zei me dat het niet erg is. ‘Het komt wanneer het komt.’ Ik zei iets te snel daarop ‘oké, prima.’ Zo snel, dat het haar toch extra reden gaf om de dagen daarop ook nog te vragen of ik yoga had gedaan. Ik gaf elke keer eerlijk antwoord.

Na tien dagen op rij tevergeefse aanmoediging bood ze me een alternatief. Een iets laagdrempeliger alternatief. Iets dat ik gewoon in bed kon doen zonder ook maar één spier te hoeven verrekken. Kijk, en dat klonk me beter in de oren.

Meditatie heet het, maar ik zeg telkens medicatie. Ik weet ook niet waarom.

Dus lag ik op een avond toch met een verrekte spier in bed. Een verrekte lachspier welteverstaan. Want onze Loes, van Commit Happiness, praat nogal zwoel. En langzaam. En zachtjes. En als ze nou het recept van de geitenkaasquiche zou oplezen, had ik er nog wat aan gehad. Maar Loes stuurt me een berg op, waar een kristallen toren bovenop de top staat. Ik kom kabbelende beekjes tegen waar ik al mijn gedachten in mag gooien. Ik mag mezelf op een stuk gras laten liggen en mag wortels uit mijn kont voelen groeien. De wortels mogen diep de aarde in, fluistert Loes dan.

En toen viel ik in slaap, bovenop die berg. Ik heb Loes niet eens meer de route naar beneden horen leiden.

De avond daarna open ik al iets minder sceptisch YouTube.

Inmiddels val ik regelmatig in slaap met Loes. Misschien haar toch eens een appje sturen om te vragen of ze ook recepten inspreekt.