Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Natanja terug op het jaar.
Na dagen regenen breekt eindelijk de zon door. Het heeft gevroren, de lucht knispert. Ik besluit te wandelen in het park en vis mijn handschoenen, muts en allerwarmste jas uit de kast. In mijn jaszak wacht een verrassing; de kastanje die ik de vorige winter als talisman bij me droeg. Het ging toen niet goed, ik was zo gespannen als een veer. Tijdens mijn wandelingen door het park dichtbij huis wreef ik constant met mijn duim over het harde, gladde oppervlak. Iets tastbaars in mijn hand en het ritme van de wrijving maakte dat ik beter mijn gedachten uit mijn hoofd kon zetten. Soms benoemde ik er mijn passen bij. Wrijf, links, wrijf, rechts.
Ik wilde dichter bij mijn puberdochter zijn.
Terwijl ik opnieuw het park nader, overdenk ik mijn jaar. Het was er een van lichtpuntjes zoeken in een woelige periode. Met ingehouden adem maar een duidelijk doel voor ogen besloot ik te vertrekken uit een baan die me niet meer paste. Mijn functie vroeg teveel van me, en ik wilde dichter bij huis aan de slag. Mijn moederhart sprak; ik wilde ook dichter bij mijn puberdochter zijn, voor wie de middelbare school een grote omslag bleek. Hoe harder zij afstand afdwong, hoe beter het voelde om binnen handbereik te zijn. Ik vond een nieuwe, fijne baan. In het eerste sollicitatiegesprek viel helder licht door de ramen. Tijdens de autorit naar het tweede gesprek klonk het liedje ‘Naar het licht’ van Froukje op de radio. Het voelde als een teken.
In de zomer nam ik bijkom-tijd tussen twee banen. Het was heerlijk om met de kinderen te zijn in hun schoolvakantie, zonder werkuren te hoeven maken. Op een Franse heuvel hielden we een campingvakantie. De rest van Europa zat in onhandig zomerweer, bij ons was er geen wolkje aan de lucht. En dat was niet de enige vakantie, met de hele schoonfamilie deden we in de herfst de méditerranée aan. Vakanties overspoeld met zon; het licht was overal.
Daar was opnieuw het licht.
Maar licht bestaat niet zonder schaduw. In een periode van vijf weken bezocht ik vier keer een uitvaart. Verdriet en sentiment buitelden in korte tijd over elkaar heen. Toch brengt de dood iets boven waar het leven mooier van wordt – niet vaak voel ik zo’n zuivere verbinding met familie en vrienden als bij het afscheid van een dierbare. Op de mijmerende terugtochten naar huis werd ik steevast getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Daar was opnieuw het licht. Dit keer bood het troost.
‘Hé, hoi!’ De groet van een bekende rukt me uit mijn gedachten. Haar hond snuffelt aan mijn benen, ik kriebel door zijn vacht. Tijdens mijn overpeinzingen heb ik drie rondjes park gelopen. Mijn tenen zijn koud, de muts op mijn hoofd kriebelt. Ik verlang naar hete gemberthee en sloffen. Misschien kan ik thuis eens plannen gaan maken voor het nieuwe jaar. Er staan wat reisjes op de agenda, verder ligt alles open. Wat zal ik eens gaan doen? Waar heb ik zin in? Ik zet koers naar mijn warme huis. Met een zwaai werp ik de kastanje de struiken in.
Geen reacties