‘Mama, als we straks thuis zijn, dan kan ik nog niet gelijk slapen hoor. Ik ben nog veel te hyper.’ Het is vrijdagavond kwart voor negen en we staan in de lobby van de Stadsschouwburg. Naast mij staan twee stuiterende elf-jarige jongens. We komen net uit de zaal waar we de voorstelling De waanzinnnige boomhut van 52 verdiepingen keken.
De avond begon al stuiterend. De jongens hadden elkaar al weer een tijdje niet gezien, want Teun’s vriendje Fabian verhuisde een paar maanden geleden naar een dorp verderop waardoor hij zijn favoriete klasgenootje kwijtraakte. Maar uit het oog was gelukkig niet uit het hart. Zodra ze elkaar weer troffen in de stad was de draad snel opgepakt.
Bij de pizza die we voor aanvang van de voorstelling nog even om de hoek van de schouwburg gingen eten, spraken de jongens non-stop met elkaar in de codetaal van jongens van elf, maakten ze grapjes die wij, de moeders, niet begrepen, en met een pizza achter hun kiezen verblijdden ze de overige gasten van de pizzeria met dansjes. In de lobby van de schouwburg zette het tweetal hun enthousiasme voort met een combinatie van tikkertje, verstoppertje en gekke liedjes.
Het kan zijn dat ik even een zucht van opluchting slaakte toen we de zaal in mochten om rustig op onze plekken op het rode pluche plaats te nemen. Maar boy was I wrong! Nog nooit zag ik zo’n energieke voorstelling. Het woord waanzinnig in de titel van het stuk, naar het gelijknamige boek, kun je gerust een understatement noemen. De boomhuteigenaren Andy en Terry mogen dan wel gespeeld worden door de twee volwassen mannen Christiaan Bloem en Chris Koopman, ze stuiteren als twee achtjarige ADHD’ers die hun medicatie zijn vergeten over het podium (zoals recensent Hendri Drost het treffend verwoord in zijn recensie van het stuk). De drukteschoppers naast mij zitten inmiddels wel stil en met rode wangen en brede lachen op hun gezicht te kijken terwijl er op het podium Ninja-slakken op reis gaan, een groot roze flappermonster om de hoek komt, Andy en Terry op pad gaan met hun vliegende gebakken-ei-auto, er levensgrote groentes tegenkomen en dan ook nog proberen het mysterie van de verdwenen mijnheer Grootneus op te lossen.
Wat een spektakel, ik wist dat de boeken van de boomhut redelijk hysterisch konden zijn, maar hoe ze dat op het toneel hebben weten te vatten is nauwelijks te bevatten. Het is één grote space-trip, waarbij je ogen en oren te kort komt en je after dinner dip geen moment de kans krijgt om terrein te winnen. We stuiteren om een uur of half negen de zaal uit, maar niet voordat we de mannen van Meneer Monster een staande ovatie hebben gegeven. Wat een show.
Na een fotosessie met ‘Andy’ (mijn god hoe brengt die man dit op?) is het tijd om naar huis te stuiteren. Slapen zit er dus voorlopig nog niet in. Maar hé, slapen kun je je hele leven nog toch?
Wil je ook naar deze waanzinnige voorstelling? Check hier de speellijst van Meneer Monster.
Geen reacties