Spijt

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 4) en blogt sinds dit jaar voor de Club over haar leven als moeder.

Daar gaat hij, tussen zijn twee grote zussen in, er vrolijk op los kwebbelend. De rugzak met schattige konijntjes op zijn rug verraadt dat hij nog maar net peuter-af is. Even later loopt hij zelfverzekerd mee met zijn nieuwe juf voor zijn eerste wen-ochtend. Hij kijkt alleen nog achterom om even te zwaaien. Een beetje verbaasd kijk ik hem na.  “Ik wil niet naar school, nooit!” riep hij twee maanden geleden nog stampvoetend. Maar in die korte tijd lijkt hij wel tien centimeter te zijn gegroeid, zowel fysiek als mentaal. Helemaal klaar voor de nieuwe fase.  

Thuisgekomen laat ik de rust en stilte op me inwerken. Het is mijn wekelijkse parttime-dag. Na ruim negen jaar iedere vrijdag een kind thuis te hebben gehad voelt het ook voor mij als het begin van een nieuw tijdperk. Wat ga ik doen met al die tijd? Eerst maar eens winkelen in de stad, dat heb ik al zo lang niet meer gedaan. Onderweg zie ik overal moeders met kinderwagens en buggy’s en met kinderen in een voorzitje op de fiets. Dan daalt het besef in dat die tijd nu definitief voorbij is. Ik heb geen kleintje meer, alleen nog schoolgaande kinderen.

Wat deden we dan wel al die jaren?

Het maakt me weemoedig. Ik vraag me ook af of ik die een-op-een-tijd met mijn zoon en daarvoor met zijn zussen wel goed heb benut. Ik ben nooit met ze gaan babyzwemmen. Of naar moeder-en-kind-yoga. Daar ben ik geloof ik ook niet helemaal het type voor. Maar wat deden we dan wel al die jaren? In mijn hoofd hebben de dagen zich vervormd tot een klomp van speeltuinbezoekjes, wandelingetjes naar de supermarkt en boekjes lezen op de bank. Ik wil de herinneringen vasthouden, maar er lijkt er niet één uit te springen die is blijven hangen.

Zeggen dat de tijd zo snel gaat met kinderen vind ik altijd zo’n cliché. Bovendien klopt dat ook niet helemaal. Met drie kinderen zijn we behoorlijk lang in de kleine-kinderen-fase geweest. Slapeloze nachten, driftbuien, spuitluiers, we hebben er ruimschoots onze portie van gehad. En op regenachtige dagen kroop de tijd juist tergend langzaam voorbij. Zo langzaam dat ik hem hartgrondig vooruit wenste. Toch zijn de afgelopen jaren tussen mijn vingers door geglipt, en voel ik nu een soort van spijt dat ik de tijd niet meer memorabel heb gemaakt.

Vrolijk huppelend komt mijn zoon een paar uur later de deur van de school weer uit. De juf steekt haar duim op “Hij deed het hartstikke goed! Hij heeft zelfs al vriendjes gemaakt.” Stoer vertelt hij op weg naar huis over zijn nieuwe klas. Maar thuisgekomen verdwijnen zijn praatjes en wordt hij steeds stiller. Doodmoe van alle indrukken valt hij even later op de bank in slaap. Ik ga naast hem zitten en snuif zijn vertrouwde geur op. En ik maak een foto van hem. Voor in het fotoalbum dat ik straks eindelijk ga maken nu ik een ochtend per week voor mezelf heb. Om dit moment vooral niet te vergeten.