Lees

Spoken

‘Maar mahama,’ snikte ze. ‘Ik ben bang dat er kinderlokkers komen in de nacht.’ Ik zakte neer op de rand van het bed. Haar rug schokte, het dekbed heeft ze opgetrokken tot haar neus. ‘Schat. Hoe kom je daar nou bij? Heb je weer iets op YouTube gezien?’ 

Een week eerder had ze me een geroepen omdat ze zeker wist dat er een spook in de kast zat. Ik was eerst geïrriteerd geweest, het was al ver na haar bedtijd en we hadden haar kamer al vier keer doorzocht op geesten en spoken.

‘Soms zie ik zwarte schimmen,’ fluisterde ze zacht. ‘Ze zweven voor het raam.’ Ik schrok. Misschien waren haar angsten echt, was het geen tijdrekken, wie weet was ze wel paranormaal begaafd. ‘Wanneer heb je die voor het eerst gezien?’ vroeg ik. Ze hapte naar adem. ‘Op een YouTube filmpje. Bij de top tien van bijzondere verschijnselen was er een zwarte geest boven een kinderwagen.’ 

De kinderlokkers bleken niet van YouTube te komen, maar van het muziekje bij een spelletje. ‘Daar zitten kinderstemmen in.’

‘Weet je, slaap maar in ons bed, dan tillen we je vannacht wel terug.

Al vanaf haar geboorte is mijn inmiddels achtjarige dochter een slechte slaper. Soms was ze wekenlang elke nacht uren wakker. Ik zong liedjes, las boekjes voor, liep met haar rond, maakte flesjes melk, en nam haar bij mij in bed. Toen ze als peuter elke nacht als een dolle door ons bed racete, schakelde ik uitgeput een pedagoog in. Het was tijd voor een slaapplan. In het telefoongesprek dat ik met haar had, realiseerde ik me voor het eerst hoe bang ik was dat mijn dochter iets overkwam, en dat die angst ervoor zorgde dat ik elke kreet van haar serieus nam. Het slaapplan – uitgevoerd door mijn man – werkte na twee weken, maar altijd kwamen er weer nieuwe periodes en nieuwe redenen waardoor ze ’s avonds of ‘s nachts als een puppy tegen me opgekruld lag.

Soms vond ik het niet erg, koesterde ik op die momenten van intimiteit, maar de afgelopen maanden kon ik minder verdragen. Het (veel te lange) bedritueel, het roepen als ik eindelijk beneden was, en de bij vlagen gebroken nachten, vielen me zwaar. De medicatie tegen epilepsie verdiepte mijn slaap waardoor ik te boos reageerde op haar nachtelijke escapades. Ik besloot nog een keer hulp in te schakelen.

‘Soms doe ik met moeders een hypnotherapiesessie waarin ze de bevalling herbeleven en verwerken,’ vertelt de kindercoach. Voor zowel moeders als baby’s is het vaak een heftige ervaring geweest waardoor ze onbewust in elkaar verstrengeld zitten.’ Ze kijkt me vriendelijk aan vanachter haar brillenglazen. Ik voel tranen stromen, zie het paars gekleurde baby’tje, de navelstreng om haar nek, de extreme opluchting toen ze huilde. Ze was gezond, en had volgens de verloskundige geen hersenschade overgehouden aan de benauwde momenten. Ik voel wat ik acht jaar geleden zo sterk voelde. Ik zou ervoor zorgen dat haar nooit iets zou overkomen. 

Sommige kinderen zijn van nature goede slapers. Sommige kinderen hebben wat hulp nodig. Sommige moeders moeten eerst afrekenen met hun eigen spoken. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

2 Reacties

  • Reageer Marijke 27 januari 2020 at 01:39

    Oh wat herkenbaar. Ik was tijdens mijn zwangerschap voordurend bang dat het mis zou gaan. Dat ging het door een incident op mijn werk ook bijna…. bloedverlies en 3 dagen lang stilliggen in het ziekenhuis en bidden dat de weeën niet zouden beginnen. (Ik zat op 23 weken en 2 dagen….de verloskundige was duidelijk: als je weeën beginnen doen we tot 24 weken niets om de baby te redden…bikkelhard) Het kwam goed, maar met de angst werd het niet beter. Een aantal weken geleden is duidelijk geworden dat die angst zich in het brein van mijn dochter genesteld heeft. Ondanks het feit dat ik beslist geen overbezorgde moeder ben, moet ‘die navelstreng nog steeds doorgeknipt worden’. Mijn dochter hangt ontzettend aan mij, ook vanwege ziekenhuisopname 3x van mij tussen haar 1,5 en 4e. Frustrerend voor mijn man, want die kan bij vlagen niks met haar….mama is alles. Ze heeft nu PMKT (Psychomotorische Kinder Therapie) en ook sessies samen met ons. Heel langzaam zie ik dat ze leert zich te ontspannen. Iets dat ze nooit heeft gekund. En wij leren haar weer benaderen uit rust…. want gaandeweg was er bij ons ook een soort standaardspanning ontstaan als zij weerstand bood. Mijn eigen demonen heb ik inmiddels voor een groot deel verslagen, waarin ook ik geleerd heb hoeveel invloed emoties tijdens de zwangerschap hebben. Succes Milou! Ga ervoor! Het levert jou en je kind oneindig veel op. X

  • Reageer Cindy 27 januari 2020 at 19:37

    En slaapt ze nu wel goed?

  • Laat je reactie achter