Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2022 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt onze Vlaamse blogster Frauke terug op het jaar waarin ze haar man verloor, en de kinderen hun vader.
Dat hij graag een bibliotheek wou, omringd zijn door ‘zijn’ boeken en alles waar hij voor stond en hem lief was. Tien jaar lang hielden we ons huis strak, en de boeken in toom. In januari haalden we alle boeken uit de dozen en plaatsen ze in de bieb. Hij kocht strips die hij altijd al had gewild, en vulde de laatste lege rekken. We plaatsten er zijn bureau, hingen er zijn favoriete schilderijen op, gordijnen en belichting en openden eind januari officieel de bibliotheek. Een minifeestje, want enkel minifeestjes waren nog mogelijk. Daarna ging hij terug naar bed.
De week nadien bleef de bureaustoel voor altijd leeg. Ik borg zijn laptop op, en leegde een rekje strips om plaats te maken voor een foto van papa, en drie boekjes. Boekjes om papa te schrijven. Waar hij ook is. Weken deed het pijn, om de bieb te passeren en de lege stoel te zien. Elke ochtend trok ik er het gordijn op. En avonden lang was ik blij dat het gordijn naar beneden kon en ik naar bed.
De eerste nieuwe bewoners van de bieb waren kinderen.
De eerste nieuwe bewoners van de bieb waren kinderen. Vriendjes die kwamen spelen en de strips ontdekten. Ze belden aan, zeiden vriendelijk goeiedag, en verdwenen naar boven, hun neus in de boeken. Strip na strip werd uitgehaald, namiddagen lang brachten ze door in het gezelschap van Belgische helden. Jommeke en Suske en Wiske gevolgd door Kuifje en Blake en Mortimer. En ’s avonds zeiden ze vriendelijk goeiedag en verdwenen met stralende ogen en hun ouders terug naar huis.
Toen verdween de laptoptas. De dochter startte op de middelbare school en palmde papa’s computer in. Fier als een gieter met haar eigen laptop, koesterend omdat het die van haar papa was. Na de laptop verdween de telefoon. Want die kon de zoon wel goed gebruiken nu hij vaker alleen thuis was en zichzelf moest beredderen.
Stukjes van papa werden stukjes van henzelf, en niet alleen aan de buitenkant. De meest beantwoorde vraag bij ons thuis dit jaar was: ‘Heb ik dat van papa?’ en ik bleef maar beamen en beamen, omdat ik wou dat ze zoveel mogelijk papa in hen voelden. Hoewel ik vooral twee prachtige tieners zag groeien.
De bureaustoel nam stilletjes mijn vormen en maten aan,
Tot slot werd ook de bureaustoel terug bezet. Ik wisselde mijn thuiswerkplek en halftijds regime in voor een voltijdse plek aan de bureau in de bieb. De bureaustoel nam stilletjes mijn vormen en maten aan, de laptoptas naast de stoel was nu die van mij. En elke ochtend en avond doe ik de gordijnen open en groet de wereld en mijn man, waar hij ook is. En bij elk moeilijk of hilarisch moment van de werkdag, kijk ik naar de foto van mijn man en bedenk hoe hij zou reageren. Bemoedigend en vol vertrouwen dat ik het wel kan, of schaterlachend om een hilarische situatie.
Binnenkort volgt er opnieuw een feestje in de bieb. Eentje met de vrienden die vorig jaar de bibliotheek hielpen opzetten en vullen. Die moreel steun boden en wiens kinderen onze bieb bevolken. Die haarfijn aanvoelden hoe ze ons best konden ondersteunen dit jaar. Ons ruimte gaven en ons dicht tegen zich aantrokken. Die mee waakten over onze kinderen en mee waken over mij. Die me aanmoedigen en ook temperen. Het hele dorp dat nodig is om je kinderen op te voeden maar ook om rouw een plaats te geven, dat dorp komt straks het leven vieren. Want zo had mijn man het gewild.
Hij zal erbij zijn. Telkens wanneer iemand een boek uit de bieb neemt, en geïnteresseerd inkijkt, zie ik hem lachen en denken: ‘Ja, dat is echt interessant’. Mijn geniale man plaatste zichzelf in het midden van het huis in de vorm van een bibliotheek. Zodat we ons altijd door hem kunnen omringen en omringd weten. Zodat hij er altijd bij is. Waar hij ook is.
Geen reacties