Slapen is saai

‘Mama. Het is dus niet mijn schuld dat ik niet kan slapen.’

Ik trek mijn wenkbrauwen op en draai mijn hoofd naar mijn negenjarige dochter op de bijrijdersstoel. ‘Natuurlijk is het niet jouw schuld! Dacht je dat?’ 

‘Yvonne zei dat het door jou komt.’

‘Huh? Hoezo?’ Mijn stem klinkt schel.  

‘Nou,’ gaat ze verder, ‘niet echt door jou natuurlijk, maar jij haalde mij uit bed toen ik als baby niet wilde slapen of wakker werd in de nacht. En daarom lukt slapen nu niet meer goed.’ 

‘Oh. Ja. Jeetje,’ stamel ik. Er borrelt iets in mijn maag. Ik voel mijn hart bonzen in mijn hoofd. Wat denkt die kindercoach wel? Ja ik ben een beetje een softie, maar ik heb ook extreem standvastige kinderen. Lekker makkelijk, de schuld bij mij leggen. Ik, die zo haar best doe. 

‘Mam.’

‘Wat is er?’ zeg ik geïrriteerd. 

‘Je rijdt te hard.’ 

Verschrikt kijk ik op de kilometerteller en trap op de rem. ‘Sorry.’

Voor Corona in ons leven kwam, besloten we een kindercoach in te schakelen voor de steeds erger wordende slaapproblemen van dochter. Tijdens de intake bleek al dat ik onbewust bang was dat mijn dochter iets overkwam, dat die angst ervoor zorgde dat ik soms wat teveel toegaf aan haar grillen. Dochter was drie keer bij haar geweest toen de quarantaine ons dwong te stoppen. Haar slaapissues gingen onverminderd door, sterker nog, het gebrek aan een ritme versterkte ze nogal.

‘Slapen is zooo saai,’ zei ze vaak als ik ’s avonds om 11 uur op haar op bed zat. 

‘Slapen hoort saai te zijn!’ antwoordde ik dan zuchtend, waarna zij in tranen uitbarstte, ik haar haar aaide en luisterde naar haar angst voor wespen en spoken, haar zorgen om de volgende dag, naar wat ze allemaal probeerde om in slaap te vallen. Soms ging ik naast haar liggen tot ze rustig was, soms gaf ik haar een melatoninepilletje. Waarna ze middenin de nacht, als het pilletje was uitgewerkt, naast mijn bed stond. 

‘Ik ontdekte dat ze nog geen veters kan strikken,’ zegt Yvonne als mijn man en ik een week na de autorit in haar praktijk zitten.

Mijn woede over haar opmerking had plaatsgemaakt voor een soort onbestemd verdriet. Het soort verdriet dat je kan overvallen als iets steeds niet lukt.

‘Ze vertelde dat ze op school aan vriendinnen vraagt of zij het willen doen,’ gaat Yvonne verder. 

Mijn man en ik lachen, zo kennen we haar, waarom het zelf doen als een ander het voor je kan doen? ‘We oefenen het heus,’ zeg ik op verdedigende toon, ‘maar als het niet lukt, wil ze niet meer oefenen,’ zeg ik.

Yvonne knikt. ‘Als ze iets lastig vindt, ontwijkt ze het. Dat geldt ook voor slapen. Gaat dat niet snel genoeg, dan roept ze haar moeder om het op te lossen. Het is goed als ze zelf leert met dat soort moeilijke momenten om te gaan.’

Ik voel dat ze ergens een punt heeft, maar ga er toch tegenin. ‘Soms is ze echt bang ’s avonds,’ stamel ik. ‘Ik wil niet dat ze het gevoel heeft dat ze me dan niet mag roepen.’

‘Waarom raakt dat je zo?’ vraagt ze.

Ik vertel wat ik me voor heb genomen. Dat ik er al-tijd voor mijn kinderen wil zijn. Dat zij zich nooit eenzaam of alleen zullen voelen. Als ik het uitspreek, voel ik hoe het me verstrikt en verstikt. Ik weet dat zij dit ook voelen, dat ze daardoor ieder op hun eigen manier soms teveel op me leunen. Ik, groot aanhanger van zelfstandige kinderen, blijk een heuse curlingouder. En ik snap ineens hoe makkelijk dat verwijt is, en hoe ingewikkeld het onderliggende mechanisme. Het is zoveel meer dan verwennen. Het is je kind geven wat je zelf nodig had, of nog hebt. 

‘Maar mama. Ik houd gewoon zoveel van jou,’ zegt mijn dochter die avond als ik haar vertel dat ik echt niet meer naar boven kom. ‘Ik wil zo graag de hele tijd bij jou zijn.’

‘Ik houd ook zoveel van jou lieverd. En daarom moet je echt zelf gaan slapen.’