Nieuwe blogger aan boord! Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van vier maanden.
M’n peuter past bij de kinderen van de categorie ‘lekker beweeglijk’. Ze rent en springt, danst en wiebelt de hele dag. Stilzitten is ingewikkeld. Ze stort zich vol overgave op dingen die ze leuk vindt. Enthousiast gilt ze als er iets leuks gebeurt of er klinkt een luide ‘ooee’ als ze iets spannends ziet.
Zijn grote glimlach zorgt er regelmatig voor dat ze hem even wil knuffelen.
Zo ook als ze haar broertje ziet. Hij, vier maanden oud en regelmatig toeschouwer van haar danskunsten. Vanuit z’n wiebelstoel ziet hij alles. De dansjes en enthousiaste sprintjes, het gehuppel en de woede-uitbarstingen. Zijn grote glimlach zorgt er regelmatig voor dat ze hem even wil knuffelen of een kus wil geven. Vol goede en lieve bedoelingen stort ze zich bovenop hem. Haar knie in z’n buik, haar elleboog op z’n oor, haar neus in z’n oog. Best lastig soms, een kus geven. Een knuffel lijkt soms meer op een judo-achtige houdgreep.
Als ze weer loslaat, kijkt hij een beetje verrast en overrompeld. Wat was dat nou? Maar als hij dan haar gezicht ziet en zij gilt ‘ik heb een kusje gegeven!’ dan komt ook zijn lach weer tevoorschijn. Altijd weer die lach.
Pas op. Voorzichtig doen. Zachtjes!
Ik aanschouw het en probeer haar wat af te remmen als ze in volle sprint op hem af rent en bijna bovenop ‘m lijkt te willen springen. “Pas op. Voorzichtig doen. Zachtjes! Je mag ‘m wel aaien.” Ik wil haar liefde niet afremmen, maar wel voorkomen dat de kleine man met een blauw oog achterblijft. Dat blijkt soms best lastig. Zoveel enthousiasme is bijna niet te temmen. En dat wil ik eigenlijk ook helemaal niet.
Arme zoon.
Geen reacties