Ik heb je eigenlijk nooit veel aandacht gegeven. Al in het tijdperk before kids liet ik twee keer per maand iemand voor je komen. Het voelde in het begin wat decadent, maar ik kon het goedpraten. Want in de tijd dat ik zelf de badkamer zou schrobben kon ik ook gewoon werken en geld verdienen. Of borrelen met vrienden. Met liefde gunde ik de schoonmaakklus aan iemand anders die daar dan weer geld mee zou verdienen. Een win-win-situatie.
Dus kwam Angela twee keer per maand om jou onder handen te nemen. Voordat ze op maandag haar brommertje op onze stoep parkeerde, ging ik meestal nog als een razende Roeland door het huis: vaat in de vaatwasser, de buitenproportionele knuffelcollectie van Teun op zijn hoogslaper in plaats van op de vloer, rondslingerende rokken op één stapel, broeken en T-shirts in de was of in mijn overvolle kast, potjes dagcrème, tubes en wattenstaafjes hoppa met één veeg in de badkamerla. Vlak voordat Angela haar sleutel in het slot stak, leek het altijd wel wat tussen ons.
En toen was daar corona. Die ervoor zorgde dat we Angela vroegen even niet te komen. Vanwege niemand extra in huis willen hebben en vanwege minder werk en daardoor minder geld. Maar juist nu bleek jij extra aandacht nodig te hebben. Zo veel samen thuis zijn zorgt voor meer vieze borden, een nog beduimeldere keukenvloer en meer afval. Veel meer afval.
Ik merk dat onze band aan het groeien is. Deze vreemde tijd brengt ons dichter bij elkaar. Toen ik afgelopen zondag mijn stofdoekje losjes uit het slaapkamerraam wapperde, betrapte ik mijzelf op gelukkige gevoelens. Ik besloot mezelf dé vloerwisser onder de vloerwissers cadeau te doen (was het toeval dat ik die ingeving op moederdag kreeg?) en ik ontdekte de meditatieve werking van dweilen. En hoe bevredigend het is om het fornuis écht schoon te krijgen. Ik begrijp opeens waarom onze voorouders geen yogalessen op Ibiza nodig hadden en geen mindfulnesscursus hoefden te doen op de top van berg Bokkiwokkie.
Toen ik gisteren met een vriendin koffie zat te drinken op de stoep, terwijl ik aan het bijkomen was van weer een intense dweilsessie, besefte ik dat het misschien wel eens serieus kan worden tussen ons. Waar ik voorheen met vriendinnen tips over Netflix-series of luisterboeken besprak, zaten vriendin en ik nu serieus handigheidjes over jou uit te wisselen. “Weet je welke tip ik kreeg?” zegt de vriendin. “Om voordat je de wc schoonmaakt er chloor in te doen en de borstel er in te zetten. Ga je ondertussen iets anders doen en na een half uurtje is die borstel hartstikke schoon en kun je de wc goed schoonmaken.” Ik knikte geïnteresseerd en hongerig naar meer schoonmaak hacks.
Ach, misschien schuif ik je wel weer aan de kant als de nieuwigheid er af is. Als andere geneugten van het leven weer lonken. Als we weer een dubbel inkomen hebben en de yoga-klasjes weer open gaan. Maar voor nu blijf ik in het moment en geniet ik van deze onverwacht opbloeiende liefde.
Geen reacties