Slagveld

Onze nieuwe blogger Irma schreef vorige maand haar eerste blog voor de club en beviel een dag erna van kind vier en vijf! Haar zoon Guus is nu 5, haar eerste tweelingdochters 2,5 en de tweede tweeling vijf weken. En dat voor iemand die voorheen had bedacht dat ze niet al te veel kinderen wilde, en zeker niet al te dicht op elkaar qua leeftijd. Ze gaat bij ons op de club delen hoe het haar en haar kinderschare af gaat de komende tijd!

Met Judith, buikje vol, stroompjes melk uit haar mondhoek, hangend over mijn rechteronderarm sta ik boven de box gebogen een porretje uit Nikkie’s neus te pulken – verkouden pasgeborenen, het zou verboden moeten worden – alvorens haar speentje terug te stoppen in haar hongerige mondje. ‘Heel even wachten lieverd, ik moet eerst je zus even verschonen.’

Ik zie door het raam een buurman langsfietsen en controleer snel of ik mijn T-shirt wel goed naar beneden heb getrokken. Gelukkig is dat het geval, de moedermelkvlek neem ik voor lief. Nikkie begint driftig op haar speen te zuigen, en ik loop vlug naar de commode. 

Onderweg kom ik een slagveld tegen

Onderweg kom ik een slagveld tegen. Overal, maar dan ook echt óveral, ligt iets. Slingerend speelgoed, pakjes billendoekjes, hydrofiele luiers, vieze peutersokken, lege drinkbekers. Het aanrecht staat vol met vaat en vanuit het washok kijken drie overvolle wasmanden me kritisch aan. Ik struikel bijna over Renée (2), die bezig is de theedoeken uit de keukenla te verplaatsen naar de bijkeukenvloer. Waarom? Geen idee. Haar tweelingzus Maartje (ook 2, logisch), staat er huilend naar te kijken. Waarom? Geen idee. Omdat ik geen bloed zie en hun schedels nog intact lijken te zijn, besluit ik het te laten gaan. Vanuit de woonkamer is ook Nikkie nu gaan huilen. Achter me, boven het gegil van zijn zus uit, hoor ik: ‘mama, weet je, deze ninja heeft een gevecht met deze andere ninja.’ Als ik niet snel genoeg reageer: ‘mama, kíjk even!’ Ik draai me half om. Guus (5) houdt twee legopoppetjes omhoog. 

‘Guus, kun je het me straks vertellen als het stil is?’ Guus druipt af en besluit op een andere manier bij te dragen aan de dagelijkse overstimulatie van mijn oververmoeide brein, door in de keuken indianengeluiden te maken.

Mijn mede-directeur-en-aandeelhouder is gestresst en regelmatig chagrijnig

Ons gezin van zeven: het is een bedrijf. Een zeer hedendaags bedrijf, helemaal 2024, met problemen in de personele bezetting en een chronisch hoge werkdruk. Mijn mede-directeur-en-aandeelhouder is gestresst en regelmatig chagrijnig, en we moeten flink ons best doen onze werkrelatie gezond te houden. De verhouding van het aantal begeleiders op het aantal cliënten is verre van ideaal, waardoor de begeleiders wekelijks 24uurs-diensten moeten draaien. De afdeling Planning heeft grote moeite met het vullen van de nachtdiensten: de interesse voor deze diensten is nihil, aldus HR. We hebben vaak te maken met uitval door ziekte. De interieurverzorging is om te huilen, de afdeling Inkoop functioneert matig waardoor de bevoorrading niet optimaal verloopt. En laten we het over de afdelingen Expeditie en Transport maar niet hebben. 

De financiële afdeling is bovendien niet bijster optimistisch: we draaien flink verlies. Gelukkig is er ook veel positiviteit. De werksfeer is namelijk behoorlijk goed. Cliënten en begeleiders maken veel gezellige uitstapjes, doen aan teambuilding en steunen elkaar door dik en dun. De enige betaalde kracht, gastouder-aan-huis Marloes, brengt veel gezelligheid en optimisme mee en verlaagt de werkdruk aanzienlijk. Er zijn gezellige vrijdagmiddagborrels en er is heel veel liefde. Ons bedrijfsmotto is dan ook: als de liefde maar blijft winnen. En dat doet het.