Lees

Doen alsof

‘Mama. Wanneer wist jij dat je kinderen wilde?’

Mijn gezicht hangt vlak boven dat van haar, de echo van de klapzoen die ik haar een paar seconden geleden gaf, zoemt nog na in mijn oor. 

‘Tsjee. Wat een leuke vraag,’ zeg ik terwijl ik overeind kom. ‘Eigenlijk wist ik heel lang niet of ik kinderen wilde. Want ik wist niet of ik een leuke moeder zou zijn.’ 

Mijn achtjarige dochter schiet verschrikt omhoog waardoor ze bijna tegen mijn gezicht aanbotst. ‘Hoe kan dat nou! Jij bent de allerliefste moeder!’ 

‘Ah liefje.’ Ik aai haar wang en denk even na. ‘Als ik vroeger bij kinderen op bezoek was, zag ik vriendinnen die gek deden en grapjes uithaalden. Ik dacht dat dat moest. Dat kinderen houden van druk en vrolijk. En ik was niet zo.’

‘Maar mama!’ Ze gaat nog rechter op zitten en kijkt me nu vermanend aan. ‘Het is juist fijn dat jij niet zo druk bent!’

Ik glimlach. 

‘Wanneer wist je wel dat je kinderen wilde?’

‘Toen ik op reis ging naar Afrika en daar papa tegenkwam. Hij voetbalde heel vaak met kinderen daar en was altijd vrolijk. Met hem kan ik het, dacht ik.’

Als ik haar vijf minuten later stevig instop, bedenk ik me hoe haaks haar woorden staan op mijn gevoel. Want als ik iets niet voel in deze Coronatijd, dan is het dat ik een goede moeder ben. Ik ben te vaak boos, ongeduldig en chagrijnig. Thuisonderwijs geven vind ik niet leuk maar een soort emotionele achtbaan. De luidruchtige tiener hangt normaal al in de gordijnen als we hem helpen bij zijn spreekbeurt, jammert nu omdat hij niet weet hoe hij breuken moet vermenigvuldigen wat het Engelse woord is voor ‘van hem’, maar weet ook alles beter. Het montessorionderwijs geeft amper structuur en begeleiding. Zo is de opdracht ‘reken een uur per dag’ nogal vrij interpreteerbaar, zeker als je eerst een half uur nadenkt over een som, tussendoor de rekenmachine op je telefoon raadpleegt, meteen maar even een half uur appt met je klas en via het instructiefilmpje op YouTube terecht komt bij een Fortnite spelende Royalistic.

Nadat premier Rutte de verlenging van de schoolsluiting bekend had gemaakt, vroeg ik grappend op Facebook of we de meivakantie niet met twee weken konden vervroegen en de zomervakantie konden halveren. Er volgden boze reacties, ouders snakten naar een paar weken vakantie mét hun kinderen. Ik verlang naar iets heel anders, moest ik tot mijn schaamte bekennen. Een paar uur ongestoord in mijn eentje kunnen schrijven bijvoorbeeld. Naar mijn kinderen ophalen van school en samen kletsen over hun en mijn dag. Naar het rumoer en de chaos van ’s ochtends op tijd op school komen, naar scheenbeschermers zoeken, hard fietsen naar pianoles, broodtrommels vullen en gymspullen verzamelen. Naar kinderen die moe zijn van een schooldag en ’s avonds geen energie-overload hebben. 

Ik houd zo ontzettend veel van mijn kinderen dat het soms pijn doet. Als ik niet bij ze ben, denk ik aan ze. Ze zitten in elke vezel van mijn lijf. Ik kan alleen niet 16 uur per dag moeder zijn. Soms vind ik het erg om dat toe te geven. Vind ik dat ik me minder zou moeten verzetten en meer moet genieten van deze bijzondere tijd. 

‘Papa is toch ook niet altijd blij,’ zegt mijn dochter als ik haar kamer wil verlaten.

‘Nee. Dat klopt.’

‘Dat komt,’ zegt ze zacht. ‘Omdat iemand die altijd vrolijk is, doet alsof.’

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

7 Reacties

  • Reageer Marion 5 april 2020 at 08:32

    ❤❤❤
    Herkenbaar! Voor mezelf, maar ook uit de verhalen om me heen. En wat heerlijk om te horen dat je dochter het anders ziet. Hou dat vast. 🙂

  • Reageer Ellen 5 april 2020 at 08:45

    Hear hear!

  • Reageer Marjan 5 april 2020 at 09:05

    Ook hier herkenbaar. Wat stoer om ook het uit te durven spreken! Na 3 weken een soort van balans gevonden die vooral gebaseerd is op de lat wat lager leggen (wat lastig is met een iets wat perfectionistisch karakter). Het verbaast mij iedere keer dat ook mijn kleintjes van die mooie, wijze en oprechte kijk op zaken hebben. Die mij dan ook weer helpt om te relativeren. ❤

  • Reageer Kathleen 5 april 2020 at 10:59

    Waaaaa zo herkenbaar van die puber. Onze oudste is 13 en inderdaad een werkstuk is er niet mee te maken, maar je moet wel want anders gebeurd het niet…. En nu hulp nodig hebben bij elk vak, zucht.
    En dan hebben we ook nog twee kleintjes. Ook ik kijk uit naar alles waar jij naar uitkijkt 😉

  • Reageer Tessa 5 april 2020 at 15:57

    Wat een mooi gesprek, en wat een wijze dochter! Dat idee met die vakanties spreekt mij ook wel aan hoor, haha, ondanks dat het hier tot nu toe redelijk soepel verloopt.

  • Reageer Marijke 5 april 2020 at 16:31

    1: wat een ontzettend wijze dochter! Hartjes voor haar.
    2: ik geniet meestal wel van deze tijd, en voel me daar juist weer schuldig over. Waarom zou iemand boos moeten reageren op iets wat jij voelt? Ik snap dat niet en zou het ook subiet uit mijn hoofd zetten. Ik ben een introvert en geniet van het feit dat ik sociaal gezien nu even niks hoef. Geen drama’s na school over spelen. Geen volgeplande weekenden. Geen verjaardagen (ook mijn eigen niet). Geen geren naar clubjes en hobby’s. Gewoon thuis met mijn eigen gezin en af en toe zien we mijn schoonouders. Note: wij wonen op het platteland en dat is nu, zeker met het mooie weer, een enorm geschenk. Daar zijn we ons bewust van. Maar mijn dochter mist school, het contact met vriendjes en vriendinnetjes. Ze mist juf. Ik voel met haar mee en troost haar. We verzinnen oplossingen om contact op afstand mogelijk te maken. En ik doe 101 leuke dingen met haar, wat af en toe best slopend is. Ik mis mijn moeder ontzettend en tijd voor mezelf. In dat opzicht zou ik het fijn vinden als de scholen weer open gaan. En mijn gevoel kan ik niet veranderen, hoe ik ermee omga wél. Dus voel alsjeblieft wat je voelt, en voel je vooral niet schuldig. Iedereen is anders. Iedereen beleefd het anders. En luister naar je wijze dochter. ❤

  • Reageer Sandra 5 april 2020 at 17:18

    Hahahaha ik ken dat, geef ook toe aan mensen, dat ik het helemaal niet leuk vind om thuis les te geven. Onze 9 jarige zoon, die om het minste uit zijn slof schiet, waar je je niet mee mag bemoeien, maar als ie hulp nodig heeft, hard schreeuwt. Een 6 jarige jongen, die in groep 2 zit, (jarig in de kerstvakantie, dus half jaar langer in groep 1 zat) heel goed kan rekenen en nog wat hulp nodig heeft bij lezen en schrijven. Hij vraagt ontzettend veel aandacht en heeft de hele dag honger, dus niet in een boterham want die wilt hij dan weer niet. Een meltdown krijgt, wanneer ik toch 2 boterhammen met smeerkaas neerzet. En uiteindelijk na 15 min alles verwensen en overal mee smijten, ze weg zit te werken. Het is heel zwaar, zoveel ideeën om te gaan doen, voor mijzelf en met de jongens, maar na al dat schoolwerk ben ik te moe. Er komt niks meer uit mijn handen. Dan gaan we een stuk fietsen en zelfs dat is niet ontspannend, want er is er altijd 1 die zich benadeeld voelt en dat duidelijk maakt. Het is een eeuwige strijd om alles! Komende week is papa ook thuis, beetje adem voor mama, die de ochtenden probeert het huishouden te doen en de middag leuke dingen hoopt te doen!
    Sterkte allemaal de komende weken.

  • Laat je reactie achter