Niet zo raar doen

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Lieve was denk ik een jaar of vijf toen ze me ineens strak aankeek en zei: ‘Ik vind het niet zo leuk dat jij zo veel grapjes maakt.’ Ik knipperde even met m’n ogen en deed abrupt m’n mond dicht, lippen stijf op elkaar. Ik moest erg aan haar wennen. Ze was m’n eerste kind, ‘m’n broddellapje’ zou mijn oma zeggen. Ik vond het lastig, zo’n baby en de verantwoordelijkheid van het moederschap. Het lukte me maar niet om haar gebruiksaanwijzing te vinden.

Maar zij moest ook aan mij wennen. Zonder enige vorm van subtiliteit gaf ze me direct feedback op mijn gedrag. Dat ik niet zo raar moest doen, dat ik die ene stem bij het voorlezen niet goed deed, dat ze haar vader meer miste na drie dagen dan mij na twee weken. Of ze wees me ronduit af. Zoals die keer dat ik meer dan een dag in de keuken had gestaan voor haar verjaardagstaarten, die groots presenteerde tijdens het feest en ze na het zingen afgemeten ‘dank je wel, papa,’ zei.  

Ik merkte hoe veel ik me ingehouden had

Wat werd het anders toen Pepijn kwam. Die kon geen genoeg krijgen van m’n grapjes, wilde wel eindeloos gekieteld worden en de stemmen tijdens het voorlezen konden hem niet gek genoeg. Ik merkte hoe veel ik me ingehouden had. Nog nooit heb ik me in een relatie geschikt naar een ander. Behalve bij mijn dochter.

Lieve en Pepijn werden groter en we ontvouwden ons. Steeds vaker kon Lieve vanaf de zijlijn meedoen met onze grapjes. Fantaseerde ze mee met onze zelfbedachte sprookjes. En kon ze ook een beetje genieten van eten zonder bestek of het door blijven gieten van de hagelslag tot je een hele berg op je boterham hebt.

Nu staat ze met één voet in de puberteit en zijn m’n grapjes weer stom en vooral heel gênant. Maar als ik heel goed kijk, zie ik de lichte krul in haar mondhoek.