Slaapfeest

Inge is getrouwd en moeder van een zoon van twaalf en een dochter van vijf. Wat ze als weerbaarheidstrainer aan kinderen en hun ouders probeert mee te geven, vergeet ze zelf nogal eens toe te passen.

Mijn zoon wilde echt heel graag een slaapfeest.

Hij was twaalf geworden en de tijd dat ik de thema’s van de kinderfeestjes bedacht is blijkbaar voorgoed voorbij.
We hebben een dinofeest gehad, een speurtocht op Schiphol, een jumpfeest, we gingen naar de Amsterdam Arena en natuurlijk was er ook een keer een superheldenfeest.

Eén ding hadden al die feestjes gemeen. Omdat de druk en de spanning hem te veel werden. Omdat het óók sinterklaastijd was. Vreemde kinderhanden aan zijn speelgoed. Een zestal paar ogen die naar hem loerden als hij zijn cadeau uitpakte. Het veel te hard zingen tijdens het taart snijden. Het door elkaar heen schreeuwen. De duur van het feestje. De rit erheen. De droge pannenkoeken. Het wachten. De vragen.
Op al zijn feestjes kreeg Quin, op meestal toch nog onverwachte momenten, een onbedaarlijke en wanhopige huilbui. Een vulkaanuitbarsting van alle opgestapelde en verwarrende emoties.

Inmiddels ben ik behoorlijk bedreven in feestjes zo zacht mogelijk te laten landen. Feestjes vinden buitenshuis plaats. Zonder verrassingen. Het clubje vrienden klein. Alles vooraf besproken en doordacht. En hoe ouder hij werd, hoe korter de huilbuien. Ik denk zelfs dat toen Quin tien of elf werd, hij helemaal niet boos of verdrietig is geweest. Wat waren we trots, en opgelucht.

Zover het kon, wist Quin precies waar hij aan toe was.

Maar bij dit slaapfeestidee hield ik mijn hart vast. Nee, geen zes vrienden, Quin, vier. En nee, we gaan niet ook nog zwemmen en paintballen. Cadeau, gourmetten, kampvuur, film en dan slapen. Zover het kon, wist Quin precies waar hij aan toe was. Over al die uren oningevuld, tussen willen slapen en niet kunnen slapen, had ik het maar even niet.

Al dagen stuiterde hij door het huis. De matrassen waren geregeld. Het vlees voor de gourmet gekocht. “En wil je dan dat wij ook aan tafel mee eten?” vroeg ik hem de avond ervoor. Hij hoefde niets te zeggen, zijn gezicht zei alles. Helemaal toen ik zei dat we dan na het eten, en na het kampvuur met marshmallows, naar boven zouden gaan en hij het rijk, lees: de woonkamer, voor zichzelf alleen zou hebben.

Rond 20.30 uur vertrok ik naar boven en ging beneden de film aan. Ik hoorde ze lachen en schreeuwen. En schreeuwen en lachen. Af en toe hoorde ik iemand roepen: “En nou even sti-hil!” Ik ben één keer gaan kijken omdat het verdelen van de bedden en wie er naast wie mocht liggen nogal wat strijd opleverde. In een kringetje op de matrassen, rond een grote bak met chips, liet ik ze achter. “Dag lieverd!” zei ik. “Ik hou van je!” zei hij.

Om 23.30 uur deed ik mijn oordopjes in. En liet ik het feestje los.

Om 04.00 uur werd ik wakker. In huis was het muisstil. Ik keek op mijn mobiel en zag een berichtje van de moeder van één van Quins vrienden. ‘Ben je nog wakker? Het gaat niet helemaal lekker beneden, geloof ik.’ Dat was om 23.54 uur.

Het onvermijdelijke was gebeurd. Zijn vulkaan was uitgebarsten. En ik was er niet om hem te troosten.