Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.
Ze zit aan tafel. Haar kin richting haar borst, haar grote, donkere ogen kijken vanonder haar wenkbrauwen om zich heen. Ze doet niks, kijkt alleen maar. Met een lichte frons in haar voorhoofd, haar armen hangen langs haar lijf. Dat lange lijfje, dat je ziet groeien als je maar lang genoeg naar haar kijkt. Hoelang nog voor ze me voorbij is?
Tien jaar is ze nu. Ze speelt met haar paarden, naait vilten dekjes voor ze en knipt maneges van kartonnen dozen. Maar ze gaat ook zelf naar de supermarkt om alle ingrediënten te halen voor eenrecept en staat dan in haar eentje muffins te bakken. Ik zie hoe ze worstelt. Dat ze van alles voelt en denkt en niet weet wat ze ermee aan moet.
‘Ik weet niet wat er is,’ zegt ze zuchtend.
Ik ga naast haar zitten en schuif haar stoel tegen me aan. Ze laat haar hoofd naar de zijkant vallen zodat het tegen m’n schouder ligt.
‘Ik weet niet wat er is,’ zegt ze zuchtend. Ik lach, omdat ze al antwoord geeft op de vraag voor ik ‘m stel.
‘Ben je soms ineens boos op iedereen en weet je niet waarom?’
‘Ja!’ zegt ze verontwaardigd.
‘Ik denk dat je een beetje begint te puberen, lieverd. Dan heb je dat. Dat je soms boos bent op alles en iedereen en je niet zo goed weet waarom.’
‘Ugh. Ik haat pubers. Maar dat kan niet, want dan haat ik mezelf!’
‘Tsja, ik vrees dat dat er ook een beetje bij hoort.’
‘Ik heb daar dus echt géén zin in.’
Ze gaat nogal wat moeten doorstaan.
Ik glimlach om haar standvastigheid. Ze laat het toe dat ik mijn armen om haar heen sla. Ik mompel nog wat dingen over dat ik van haar hou en dat altijd blijf doen en dat ik alle vertrouwen in haar heb. Ze gaat nogal wat moeten doorstaan, want er wordt veel geld verdiend aan vrouwen die zichzelf haten. Die kun je crèmes verkopen, fitnessapparaten, dieetshakes of cursussen over je mindset.
Mijn greep verslapt. Als ze het merkt, kruipt ze dichter tegen me aan.
‘Nog even,’ zegt ze.
Ik snuffel aan haar hoofdje, waar ik in de verte nog een zweempje van haar babyluchtje in herken.
‘Nog heel lang,’ zeg ik.
Geen reacties