Lees, Tiener

Onvoorwaardelijke liefde bestaat niet

Krissie is moeder van twee pleegkinderen. Ze schrijft voor ons over het pleegouderschap. Deze keer over haar twaalfjarige pleegdochter Vera.

‘Stel hè mam, er komt iemand met een pistool op ons af en jij moet kiezen wie hij doodschiet, jou of mij. Wat zou je dan zeggen?’ Vera kijkt me vragend aan. Verderop in het gangpad zie ik een vrouw met blonde krullen naar ons kijken. Haar mond zakt langzaam open en haar wenkbrauwen vormen twee verbaasde boogjes op haar voorhoofd. Zo’n vraag is misschien ook niet iets wat je direct verwacht tussen de glitterpanty’s en de Christmas crackers in de plaatselijke HEMA. ‘Dat hij op mij moet schieten natuurlijk, wat denk jij dan! Ik laat niemand jou pijn doen. Nooit.’ Ik hoef geen seconde na te denken, maar voor Vera is mijn antwoord minder vanzelfsprekend. ‘Echt? Weet je het heel zeker, mam?’ In Vera’s wereld is het moeilijk te geloven dat er zoiets als onvoorwaardelijke liefde bestaat.

In groep vijf kreeg iedereen in haar klas de opdracht voor een stukje in de schoolkrant in één zin te beschrijven wat vriendschap voor hen inhield. Vera had in die periode iedere week een nieuwe Best Friend Forever. ‘Vriendschap is heel erg ingewikkeld,’ luidde haar eerlijke antwoord. Het klopt precies met hoe het nog steeds is. Iemand die dichtbij komt kan in Vera’s beleving altijd weer verdwijnen: haar laten zitten, haar afwijzen of haar alleen laten.

Als baby van vier dagen oud kwam Vera in een crisispleeggezin terecht. 

Zo was het immers altijd gegaan: als baby van vier dagen oud kwam Vera in een crisispleeggezin terecht. Meegenomen vanuit het kraambed in het plaatselijke ziekenhuis. Na twee maanden en één korte kennismaking waarbij ik haar voor het eerst een flesje mocht geven en ze breeduit lachte naar mijn man namen wij haar in een Maxi-Cosi mee naar ons huis. Een halfjaar later pendelde ze iedere week op en neer van haar ouders naar ons. Professionals vonden dat noodzakelijk om te kijken of zij toch voor haar zouden kunnen zorgen. Vlak na haar eerste verjaardag bracht de gezinsvoogd kleine Vera naar haar ouders om definitief daar te gaan wonen, maar anderhalf jaar later reden ze haar met gierende banden terug naar ons. Vera’s eerste levensjaren vormen een trieste aaneenschakeling van ontelbaar veel onvoorspelbare momenten.

‘Deze vind ik mooi mam.’ Vera kiest een effen zwarte maillot en legt hem in ons winkelmandje neer. De Christmas crackers gaan ook mee en ik vind eindelijk de juiste maat van die glitterpanty voor mezelf. ‘Best fijn trouwens, dat jij jezelf zou laten doodschieten in plaats van mij. Maar ik zal echt wel even moeten huilen hoor, als jij er niet meer bent.’ Met de volle mand lopen we richting de kassa. Achter ons hangt de mond van de vrouw met de krullen nog steeds een klein stukje open.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter