Kamp

Inge is getrouwd en moeder van een zoon van twaalf en een dochter van zes. Wat ze als weerbaarheidstrainer aan kinderen en hun ouders probeert mee te geven, vergeet ze zelf nogal eens toe te passen.

Ik zie zijn gezicht nog zo voor me.
Een mengeling van boosheid, irritatie, verwardheid en oprecht onbegrip over het hele concept dropping.
‘Waarom zou ik me ergens laten afzetten, waar ik niet weet waar ik ben en dat ik dan zélf de weg terug moet vinden?! Dat ga ik écht niet doen, hoor mam!’

Mijn maag draaide om toen ik hoorde dat er tijdens het kamp van groep 8 óók een dropping zou zijn. In het geheim nog wel, dus de kinderen zouden van niets weten. Ok, Quin is nu drie jaar ouder en gepokt en gemazeld met allerlei games in de buitenlucht, zoals Jachtseizoen en Escape Room. Maar toch.
Hoe zou hij reageren als er onverwacht een dropping plaatsvindt en wat als hij er net zo op zou reageren als drie jaar geleden?
En wat als ik er dan niet voor hem kan zijn?

Mijn gedachtes aan zijn slaapfeestje afgelopen jaar probeerde ik weg te drukken.

Ik maakte me zogezegd behoorlijk druk over dat kamp, terwijl Quin er alleen maar steeds meer zin in kreeg. Mijn gedachtes aan zijn slaapfeestje afgelopen jaar probeerde ik weg te drukken. Aan hoe dat uit de hand was gelopen. Dat hij het niet-slapen, het keten, niet langer trok en heel boos werd op zijn vrienden omdat ze niet wilden gaan slapen. Ik gun hem zó een leuk en ontspannen kamp. Zonder dat hij zich verantwoordelijk voelt voor anderen en lekker mee kan doen.

Ik weet het: het is míjn ding. Mijn zorgen.
Die ik al dagen de kop probeer in te drukken met dwingende zinnetjes als ‘Hij moet het toch zelf doen’, ‘Hij is alweer drie jaar ouder hoor!’ en ‘Het komt vast goed,’. Gelukkig wéét hij inmiddels dat er een dropping zal zijn en tegen alle verwachtingen in leek hem dat geen ene zier te deren.

Met z’n allen tuigen we naar het schoolplein. Met een groot defilé van toeterende auto’s wordt groep 8 uitgezwaaid vanaf het schoolplein.
Een laatste knuffel. Een lachend gezicht. Een kus.

Geen lichaam dat zich aan me vastklampt omdat hij het te eng vindt.
Geen tranen omdat hij niet weet wat hem te wachten staat.  
Geen verbeten mondje omdat het eigenlijk veel te spannend is.
Geen boze bui omdat hij aan zijn gevoel geen woorden kan geven.

Ik moet er even aan wennen.