Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.
De zon schijnt door de bruine, rode en gele bladeren. Heel lichtjes voel ik de warmte op mijn huid. Mijn armen en benen bewegen gewichtloos door het warme water. Ik doe m’n ogen dicht, hoor de wind ruisen door de bomen en zie de oranje gloed van de zon door m’n oogleden. En ik denk aan mijn dochter die een paar kilometer verderop op een winderige zandvlakte staat.
Ik sta daar niet. Ik lig in het verwarmde zwembad van de sauna met m’n moeder en zussen. Een uurtje geleden zaten we te lunchen met soep, salade en verse tagliatelle met Parmezaanse kaas en straks ga ik weer lekker met m’n dikke derrière in een stoomcabine zitten. Toen die flinke bui viel, zaten wij lekker binnen. Mijn dochter niet.
Voor de tweede keer ben ik er niet bij
Toen ik net m’n laatste slokje wellnesssap opslurpte ging zij van start om 1,5 kilometer hard te lopen door het mulle zand. Ze zit nog niet zo lang op atletiek, maar vandaag heeft ze al haar tweede wedstrijd. En voor de tweede keer ben ik er niet bij.
Gisteren heb ik mezelf nagetekend op een stukje pizzadoos, mezelf een tekstballon gegeven met ‘Hup Lieve!’ en mezelf op een satéprikker geplakt. Vanochtend gaf ik ‘m aan haar, tekende met zwarte stift een klein hartje op haar hand en zei dat ik er zo toch nog een beetje bij was. En toen ging ik naar de sauna. Met m’n badjas, slippers en schuldgevoel.
Ik heb ’m maar niet meegenomen
Tegen de avond kom ik pas weer terug. Ze vertelt over de wedstrijd, dat het precies ophield met regenen toen ze moest starten en dat er een regenboog boven de finish te zien was. Ze laat me het vaantje zien dat ze heeft gekregen. M’n uitgeknipte zelf ligt op de keukentafel. “Ik heb ’m maar niet meegenomen, want zo kon ik ‘m mooi houden,” zegt ze. Ik glimlach naar haar. “En ik zou me er ook een beetje voor schamen,” voegt ze eraan toe.
Geen reacties