Het is donderdagmiddag half één en ik zit met twee vriendinnen aan tafel. Benja ligt onder een dekentje op de bank. Zij eten een salade, ik werk een bruine boterham met hagelslag naar binnen. Mijn wallen reiken tot tussen de chocoladestaafjes op mijn bord en mijn goede humeur heeft zich ergens achter de tafelpoten verstopt. “Wat zielig voor Benja zeg, dat hij maar niet opknapt. Een ziek kind is echt voor niemand leuk. Ook voor jezelf is het dodelijk vermoeiend,” bevestigen ze de reden van mijn huidige toestand. Ik knik ze vol zelfmedelijden toe.
Drie weken eerder werden we door het kinderdagverblijf gebeld. Of we Benja konden ophalen, want hij had veertig graden koorts. Zonder enige twijfel liet ik mijn to-do-lijstje voor wat het was, want het oergevoel om voor hem te zorgen was groots. Dagen- en nachtenlang zaten we samen al knuffelend op de bank. We dronken liters thee met honing, ik waste elke dag zijn van het zweet doorweekte pyjama, we bingwatchten Paw Patrol en ik zei moeiteloos al mijn deadlines en uitjes af.
In mijn achterhoofd gonsde de podcast die ik een paar dagen eerder luisterde door. Daarin vertelde een wetenschapper dat apothekers en drogisterijen floreren bij ons drukke bestaan, omdat we tegenwoordig de tijd niet meer nemen om ons lichaam antistoffen te laten aanmaken, want, druk druk druk, dus we moeten door en kiezen voor een quick fix zoals een paracetamol of ibuprofen. Iets waar ik me volledig in kan vinden, want als alleen wij als gezin al zouden stoppen met de inname van pijnstillers sjezen zowel de Etos als de Kruidvat richting faillissement. Maar ik was vastbesloten om het dit keer anders te doen. Met eindeloos geduld, liefde en aandacht zou ik dit varkentje wel even wassen.
Maar nu, na 21 dagen Moeder Theresa spelen, is het op. De frustratie groeit met elke hoestbui die me uit mijn slaap houdt, het lief en geduldig doen moet uit mijn tenen komen en ik snak naar een moment waarbij er geen huilend kind met koortswangen als een aapje aan me hangt. Waar ik me overigens direct schuldig over voel, want wat Benja heeft is vervelend, maar niks ernstigs. Even volhouden, schouders eronder enzo en het is weer over.
Helaas heeft dat f*cking virus dat hem te pakken heeft, meer doorzettingsvermogen dan ik.
Geen reacties