Schoolzwemmen

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

Terwijl Sieger in zijn linnenkast op zoek is naar zijn eenhoorn-badhanddoek, stop ik alvast zijn bikini in zijn schooltas. Als we zo bezig zijn met de voorbereidingen voor het jaarlijkse schoolzwem-uitje morgen, realiseer ik mij ineens dat ik hier onvoldoende over na heb gedacht.

Schoolzwemmen betekent natuurlijk: gezamenlijk omkleden in het, zoals wij dat hier noemen, schapenhok. Al een tijdje kleedt Sieger zich voor de gymles om in de meidenkleedkamer en dit bevalt iedereen prima. Maar bij de gymles houden de kinderen hun ondergoed aan. Nu ik zijn bikini door mijn handen laat gaan, zie ik voor mijn geestesoog zo’n zwembad-kleedkamer vol meisjes met één poedelnaakt jongetje verschijnen.

Dat lijkt mij voor Sieger een ongemakkelijke situatie en voor de meiden uit zijn klas misschien ook niet heel prettig. Dus loop ik weer zijn slaapkamer in en vraag op zo neutraal mogelijke toon: “Waar was je van plan je morgen om te gaan kleden, bij de jongens of bij de meiden?”

Gelukkig krijg ik een ingeving.

Sieger haalt zijn hoofd uit de linnenkast en kijkt mij een tikkeltje geïrriteerd aan. “Bij de meiden natuurlijk!” Ik leg uit dat het natuurlijk net iets anders gaat dan bij de gymles: “Al is het misschien maar heel even dat je in je blootje staat, je moet toch je bikinibroekje wisselen voor een onderbroek.” Er verschijnt een frons op zijn voorhoofd. Gelukkig krijg ik een ingeving. “Ik heb nog een handdoek die je met knoopjes vast kan zetten als een soort omslagdoek. Dan kan jij bij het wisselen die om doen en is er niets te zien, is dat wat?” Sieger knikt enthousiast. We pakken zijn tas verder in, inclusief omslagdoek. Hij kan niet wachten om straks in het zwembad te liggen.

Mij zit het alleen toch niet helemaal lekker. Uiteindelijk besluit ik daarom een mail naar juf te sturen, met uitleg over onze oplossing. Dan weet zij in elk geval hoe wij het hebben bedacht en op de een of andere manier vind ik dat geruststellend. Inmiddels is het wel al zeven uur ’s avonds. Waarschijnlijk leest ze dit mailtje pas morgenochtend, vlak voor vertrek, en is er dus geen gelegenheid om nog even met elkaar af te stemmen hierover. Waarom ben ik hier dan ook pas zo laat over gaan nadenken?

De juf verrast mij, diezelfde avond nog krijg ik een berichtje terug, dat het natuurlijk ook een mogelijkheid is dat Sieger zich in een eigen hokje omkleedt. Ik leg dit voorstel aan Sieger voor en hij vindt dat inderdaad een fijner idee. Ikzelf weet niet of ik dit de beste oplossing vind. Op deze manier krijgt hij toch een beetje een bijzondere positie, terwijl we juist graag willen dat hij gewoon kind is met de andere kinderen en jongen of meisje er niet zo toe doet. Tegelijkertijd weet ik ook wel dat in dit soort situaties het nu eenmaal niet vanzelf gaat.

Dus ook nu volg ik Sieger in zijn ideeën en oplossingen en het vertrouwen dat hij heeft. Ach, denk ik bij mij zelf, dan heeft hij morgen een eigen omkleedhokje. Hoe prins(es)heerlijk is dat!