Wendag

Het is nog niet haar eerste echte schooldag, het is een wendag. Bij de echte eerste dag breng ik haar weg. Dit is niet de echte dag, deze telt niet. Het geeft niet dat ik er niet ben.

Ik ben het een beetje gaan geloven. Dat ik moet werken op Lieves wendag en dat ik daar heel rustig onder blijf. Dat het prima is dat het mijn lief is die de eerste dag met onze bijna-kleuter het schoolplein op loopt, haar jas ophangt, haar in de kring op haar eigen stoeltje ziet zitten. Dat hij er nog even bij mag zitten tot ze gaan buitenspelen, omdat dat op de wendag mag. En dat ik pas bij het eten aanschuif in de hoop dat ze er iets over wil vertellen.
Uitgerekend deze week moet ik vijf dagen werken. De wendag wordt dus op zijn vrije dag gepland, niet op de mijne. Voor haar maakt het niet uit, zeg ik tegen mezelf. Dus dan maakt het voor mij ook niet uit. Geen enkele reden om hier hysterisch over te doen, waarom zou ik meer recht hebben om met haar mee te gaan? Bovendien zal het toch wel goed gaan, ze heeft er zo ontzettend veel zin in. Maar als ik naar mijn werk rijd, laat het me niet los. Ik heb haar niet kunnen helpen met haar rugzakje inpakken, ben niet voor het eerst met haar naar school gefietst en heb niet haar hand vastgehouden.

“Hoe gaat het?” vraagt mijn collega nonchalant als ik binnenkom.
“Kut!” roep ik. Het komt uit mijn tenen, ik schrik er zelf van. “Sorry,” mompel ik. En terwijl ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is, moet ik huilen. Mijn collega’s kijken me begripvol aan. Er wordt over m’n schouder geaaid, er wordt geopperd om vervanging te regelen en er wordt instemmend geknikt. Waar ik alleen nog maar meer van moet huilen.
Hoe kon ik me zo in mezelf vergissen? Ik moet al huilen bij de begintune van het achtuurjournaal, natúúrlijk loop ik er als een jankende treurwilg bij. Omdat mijn kind zo groot wordt en omdat ik er niet ben om het te zien. Ik wil er niet bij zijn voor haar, ik wil erbij zijn voor mij.

Na de herfstvakantie mag ze voor het echie. Er staat een groot kruis in mijn agenda. Ik breng mijn kind naar school. Ik was even vergeten dat ik een emotionele muts ben op zulke momenten en ik niet moet proberen daar rationeel mee om te gaan. Het was een zinvol wendagje. Voor ons beiden.