Kan iemand me vertellen hoe het hoort, zwanger zijn?

‘Hoe ga je dat straks doen met je werk als Gerritje er is?’ Ik ben uit eten met vriendinnen en we praten over de baby. Of eigenlijk praten zij en dwalen mijn gedachten af, omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Terwijl vier verwachtingsvolle blikken me aankijken beland ik terug op aarde. Ik stamel dat ik nog geen idee heb en kap het onderwerp af, als de dood dat ik iets raars zeg. Gelukkig gaan ze daarin mee. Maar de knoop die een paar seconden geleden vliegensvlug in mijn buik is gelegd, krijg ik er niet meer uit.

Ik ben een pleaser. Wil het graag goed doen voor anderen en vind het belangrijk dat iedereen het eens is met de keuzes die ik maak. Dat ik daardoor mezelf regelmatig voorbij loop vergeet ik voor het gemak. Alles beter dan de angst die ontstaat wanneer ik iets doe wat anderen misschien niet waarderen. Dat deze eigenschap niet zo goed matcht met mijn zwangerschap wordt me steeds duidelijker. Want handelen volgens de maatstaven van de hele wereld terwijl er een mensje in je buik groeit, lijkt onmogelijk.

Als je te veel over de baby praat ben je nu al een moederkloek, als je het er te weinig over hebt ben je ondankbaar. Vrouwen die geen borstvoeding willen geven gunnen hun kind niet het beste, terwijl anderen dat volledig overrated vinden en ‘toch ook met de fles groot zijn geworden?’ Van plan zijn je baby vijf dagen naar de kinderopvang te brengen staat garant voor het label ‘ontaarde moeder’, als je 24/7 thuis blijft ben je ouderwets.

Ietwat wanhopig vraag ik Joost hoe het hoort, dat zwanger zijn. Want ik verlang zo naar ‘normaal’ zijn, voldoen aan het plaatje dat anderen van mij hebben. Aan de andere kant wil ik uit dat keurslijf breken, leven naar wat bij mij past en niet naar het opgelegde etiket dat de buitenwereld opplakt. Hij lacht naar me en zegt dat ik het niet zo ingewikkeld moet maken. Het enige wat hoort is dat ik het doe zoals ík het wil. Toch ben ik niet gerustgesteld. Wat weet hij er als man nou van?

Als ik mijn onzekerheden uitspreek naar een vriendin kijkt ze me serieus aan en stelt ze me de enige vraag die in deze situatie belangrijk blijkt: ‘Het voor de hele wereld goed willen doen en je eigen behoeften daarbij volledig negeren, is dat het voorbeeld dat jij wilt zijn voor je kind?’ Vol overtuiging zeg ik nee. Vanaf nu vertrouw ik op mezelf en doe ik wat ik denk dat goed is. Voor Gerritje én voor mij. Daar kan toch niemand het oneens mee zijn?