‘Oxazepam kopen zonder recept.’ Ik had het echt ingetikt op Google. Zo erg snakte ik naar iets dat mij de zo vurig gewenste antiaanbaklaag gaf waar ik eerder over schreef. Deze keer niet om rustiger te reageren op mijn vurige elfjarige, maar om te voorkomen dat ik in stukjes uiteen viel als ik vertelde over de moeilijkste beslissing in jaren.
Sinds de oudste in groep 3 zit, vragen we het ons af: wel of niet switchen van school? Na de kleutertijd bleek al snel dat hij niet op zijn plek zat in het montessorisysteem waar drie leerjaren in een klas zitten en zelfstandig werken het credo is. Weinig herhaling, veel eigen initiatief, geen duidelijke structuur, het maakte hem onzeker en leidde tot onderpresteren.
Al vier jaar voer ik moeizame gesprekken met juffen. Over hem en de tweede blik die nodig is om hem te zien, het onduidelijke beleid, de vele veranderingen. Vaak had ik het gevoel dat ik tegen een muur aanliep, vaak vloeiden er bij mij tranen, elke keer werd ik overtuigd te blijven.
Tot een paar weken geleden het bericht kwam dat de directeur na krap twee jaar vertrok. Er knapte iets. Het vertrouwen was op.
‘Ik ga echt niet van school!’ riep de elfjarige.
Wilde ik haar weghalen uit een veilige omgeving, bij haar vriendinnen? Nee.
Ik knikte begripvol. Met nog een jaar te gaan mag hij deze school afmaken. Maar zijn zusje gaat pas naar groep 5. Wilde ik nog vier jaar op deze onzekere plek blijven? Nee. Wilde ik haar weghalen uit een veilige omgeving, bij haar vriendinnen? Nee.
Man en ik wikten en wogen. En besloten. We vulden het inschrijfformulier in van de school waar we een jaar eerder al gingen praten. Misselijk wachtte ik een paar dagen later in de zo vertrouwde schoolgang tot haar juf tijd had. De tranen sloegen genadeloos toe bij het eerste woord. Snikkend en snotterend vertelde ik over de schoolwissel. Naderhand schaamde ik me voor het controleverlies en sloeg de twijfel toe. Zeven jaar eerder hadden we zo bewust gekozen voor dit onderwijstype, wat als we het nog een keer fout deden? Wat als ze geen nieuwe vriendinnen vond? Het gevoel dat ik warm badwater inruilde voor een bak ijsblokken, liet mijn twijfel uitgroeien tot paniek. Elke dag dat ik haar met haar vriendinnen zag, raakte ik er meer van overtuigd. We maakten niet de goede keuze. ‘Ik wil het terugdraaien,’ zei ik tegen mijn man. ‘Het voelt niet goed.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘We zetten door. We twijfelen al zo lang. Het komt goed.’
De achtjarige die de nuchtere genen van haar vader heeft, haalde haar schouders op toen we het haar vertelde. Het maakte haar niet uit, een nieuwe school. Tot ik begon te snikken. Ze kroop bij mij op schoot. Legde haar hoofd tegen mijn schouder. Was het misschien toch erg, seinde haar onzekere blik. Ik was kwaad op mezelf, waarom kon ik de controle en rust toch zo moeilijk bewaren? Een uur later tikte ik oxazepam in op Google. Ze bleken voor veel geld te koop zonder recept. Ik klikte de site direct weer weg, ik leek wel gek, wie weet wat ik voor troep ik opgestuurd kreeg? Bovendien is het tamelijk onverantwoord om verslavende middelen te nemen zonder recept. Zuchtend nam ik een Valdispert en appte een vriendin mijn behoefte aan een pil die mijn emoties tijdelijk plat legde. ‘Ik weet dat het belachelijk is, maar ik wil niet uitgebreid zitten snikken bij de huisarts omdat ik een paar lastige gesprekken moet voeren,’ schreef ik.
‘Ik heb er nog wel een paar liggen,’ appte ze terug. Ik bleek niet de enige die wel eens verstrikt raakt in haar emoties. De middag dat ik het de vader van haar beste vriendin moest vertellen, drukte ik het minipilletje uit de goudkleurige strip. ‘Het werkt!’ dacht ik toen ik weliswaar met een dikke keel, maar zonder inmenging van liters zout water de mededeling deed. Tot een bevriende moeder even later haar dochter kwam ophalen. Mijn tranen bleken zich niet chemisch te laten onderdrukken.
Die avond realiseerde ik me dat mijn paniek niet ging over verbroken kindervriendschappen of een warm bad voor mijn dochter. Ze gingen over mijn behoefte aan veiligheid, mijn angst mensen pijn te doen en teleur te stellen, mijn angst het verkeerde te doen. Ik klapte mijn laptop open, googelde naar ‘zonnebril met grote glazen’, gooide de goudkleurige strip in de prullenbak en hurkte naast mijn slapende dochter. ‘Ga maar meisje,’ fluisterde ik. ‘Jij kan dit. Ik kan dit.’
6 Reacties
Je komt niet zomaar tot dit gevoel, tot dit punt. Dit beslis je niet zomaar. Dit gaat niet over een nacht ijs. Een moeilijke beslissing die je uiteindelijk met je hart maakt. Je wilt het beste voor je kinderen. Oude dingen achter laten, mensen teleurstellen, het onbekende, niet wetend wat er komen gaat, of je er goed aan doet. Herkenbaar.
Wij hebben 2x voor deze beslissing gestaan.
Ik besef nu: als de situatie zodanig is dat je zulke grote beslissingen wil nemen, kan het nooit slechter worden, alleen maar beter.
Onze kinderen zijn opgebloeid. Ze kregen leerkrachten die inlevingsvermogen hadden, begrip en waar ze een band mee kregen. Schoolresultaten gingen vooruit. Ze kwamen vrolijk uit school en ik….ik huilde niet meer na ieder ouder gesprek maar ging met een lach en een opgelucht gevoel naar buiten. Mijn kinderen werden gezien. We zaten op een lijn. De school kan zoveel verschil maken.
Nu achteraf voel ik me stoer! Powermom! Ik heb knopen door gehakt, ik kwam voor mijn kinderen en mijzelf op. En ja, daar zijn de nodige tranen aan vooraf gegaan. Maar jammer dan voor de mensen die er negatieve meningen over hadden.
Je leeft niet voor hen, om het anderen naar de zin te maken.
En als je dan tranen hebt, dan zit je bij de juiste mensen. En dan mag je gewoon jezelf zijn. Net als je kinderen dat mogen.
Oh man man wat herkenbaar! Nu middenin “het” vertellen en in werking zetten en ook de twijfel nu doe ik er goed aan? Toch niet nog een jaar proberen Vreselijk lijk wel een emotioneel wrak….dus dit doet me goed misschien morgen toch bij het de eerste keer zien van de juffen een pammetje nemen….😉
Nu terugkijkend zeg ik: niet doen. Ik was er nog een dag dizzy van en het stopt de tranen niet. Het is een angstremmer. Laat ze maar komen. Zoals iemand anders zei: het maakt je menselijk en betrokken.
Heel herkenbaar, gelukkig weet ik van andere ouders die deze ingrijpende stap maakten dat het de goede was maar wat een moeilijke beslissing…
Na een overlijdensbericht en een begrafenis te gaan tussen de gesprekken door ook naar de huisarts om wat chemische hulp
Zo herkenbaar. Wij hebben hetzelfde besloten en ik en de kinderen zijn ZO gelukkig!!! Volg je gevoel in deze!!
[…] de zomervakantie blogte Miloe over de schoolwissel van haar dochter en hoe zwaar die beslissing haar viel. Nu, een paar maanden later, vertelt ze ons […]