Opnieuw beginnen

Voor de zomervakantie blogte Miloe over de schoolwissel van haar dochter en hoe zwaar die beslissing haar viel. Nu, een paar maanden later, vertelt ze ons hoe het sindsdien is gegaan.

Het was de moeilijkste en meest emotionele beslissing van 2019. Onze achtjarige wisselen van school, haar weghalen uit haar vertrouwde omgeving, bij haar vriendinnen, zonder te weten hoe het zou uitpakken. Logisch dat ik de eerste weken van het nieuwe schooljaar regelmatig de vraag kreeg hoe het met haar ging. ‘Eigenlijk heel goed,’ antwoordde ik dan. Want ik zag een vrolijk meisje dat zich met veel gemak de nieuwe situatie eigen maakte. Alsof het heel normaal was om in groep 5 opnieuw te beginnen, nieuw gebouw, nieuwe kinderen, nieuwe lesmethodes. Dagelijks onderwierp ik haar aan een vragenvuur: had ze leuke kinderen in haar klas, met wie speelde ze in de pauze, had ze al nieuwe dingen geleerd, hoe was de juf?

‘Ik vertel het later wel mama,’ was meestal haar antwoord, duidelijk niet geïnteresseerd in lange gesprekken over school. ‘Nu ga ik spelen met A.’ Misschien is opnieuw beginnen ook normaal, constateerde ik terwijl ik haar blonde paardenstaart de hoek om zag verdwijnen. Misschien moet ik eens leren dat zij geen verlengstuk is van mij. Misschien moet ik zelf achter onze keuze gaan staan en geen bevestiging van haar willen krijgen.

‘Ik heb buikpijn,’ zei ze de eerste ochtend na de herfstvakantie. ‘Ik wil niet naar school. School is stom.’ Ik knuffelde haar, maakte een paardenstaart, duwde haar tas in haar handen en nam haar mee naar buiten.

‘Als de buikpijn blijft, mag de juf me bellen,’ zei ik toen ik haar op het schoolplein een knuffel gaf. Met tegenzin sjokte ze naar binnen, om vijfeneenhalf uur later uitgelaten naar buiten te komen rennen met de vraag of ze met A mocht spelen.

Die avond riep ze me. Ze kon niet kon slapen. Er stond een file in haar hoofd, in de ene auto zat de som 8×4, in de andere de spellingscategorieën die ze niet kon onthouden, in de volgende de vraag wat de dampkring was.

‘Het autootje waar mijn boekbespreking in zit is net weggereden.’

‘Kan ik nog een autootje bevrijden uit de file?’ vroeg ik.

Ze schokschouderde. Duwde haar favoriete pandaknuffel tegen haar gezicht.

‘Waarom moet ik naar school?’

‘Dan kun je dingen leren en daardoor kiezen waar je later je geld mee wil verdienen.’

‘Ik wil geen geld verdienen. Ik word later moeder. En dan trouw ik met iemand die geld heeft.’

Ik haalde adem. Het onderdeel emancipatie in de opvoeding parkeerde ik even.

‘Trouwens,’ ging ze verder. ‘Ik vind alles veel te moeilijk op deze school.’

En toen sprak ze de zin uit waar ik het meest voor vreesde: ze wilde terug. Terug naar haar vriendinnen, terug naar haar oude school, terug naar het grote speelveld daar. Want daar was alles leuker. En makkelijker. Ik luisterde. Zei dat ik het snapte. Dat wennen soms tijd kost. Dat nieuwe dingen leren niet altijd leuk is. Ik wilde iets zeggen over haar oude school, waar ze de dingen die ze moeilijk vond kon ontwijken. Dat we daarom kozen voor een duidelijk systeem. Maar ik zei niks. Ik hoefde het niet opnieuw uit te leggen. En zij hoefde het niet alleen maar naar haar zin te hebben.

‘Mam?’ zei ze terwijl ze zich op haar zij draaide. ‘Waarom heet een mens eigenlijk een mens?’

‘Nou..’

‘Vandaag mocht ik een paard spelen tijdens de dramales. Weet jij waar mijn gelukssteen is? Die moet onder mijn kussen liggen. Als ik een nachtmerrie heb mag ik je dan roepen?’

Ik gaf haar een kus. Zei dat dat tuurlijk mocht. ‘Je bent een kanjer,’ fluisterde ik in haar oor.

‘Waarom?’

‘Omdat jij jij bent.’