Antiaanbaklaag

‘Ik heb nou eenmaal geen antiaanbaklaag.’

‘Wat is een antiaanbaklaag?’

‘Een laag op de bodem van een pan die ervoor zorgt dat het eten niet aanbrandt. Daardoor sta ik sneller in brand, of moet ik huilen. Net als je broer.’

Mijn achtjarige dochter en ik zitten op de grond in haar kamer. We hebben net een flinke scene achter de rug waarna haar elfjarige broer woedend is vertrokken naar zijn voetbaltraining. Uitgeput van vier dagen tien kilometer lopen, korte nachten, en veel te veel prikkels tijdens de avondvierdaagse, snauwde hij dat hij wel naar voetbaltraining wilde, maar niet op de fiets. Een discussie die we vaak voeren, waarbij ik vind dat een elfjarige prima tien minuten naar de voetbalclub kan fietsen, en de elfjarige vindt dat zijn moeder hem daar prima heen kan chauffeuren. En hoezeer ik ook weet dat vermoeidheid en overprikkeling niet een heel positieve uitwerking op hem hebben – sommige kinderen kruipen met een dekentje op de bank, anderen gaan hun moeder afsnauwen – ik handel er niet altijd naar.

Want die avondvierdaagse heeft op mij hetzelfde effect. En dus zorgden zijn woorden ‘als jij me niet brengt, ga ik ook niet trainen,’ dat mijn irritatie zich sneller dan normaal ontspon tot frustratie. De Snelle Jelle ontbijtkoek die ik in mijn hand had, vloog ineens door de kamer vergezeld van de tamelijk hysterisch klinkende woorden ‘dan breng ik je wel met de auto als het allemaal zo moeilijk moet.’ Dochter vertrok geschrokken naar boven, zoon pakte stampvoetend zijn fietssleutel omdat hij ‘al niet meer met de auto hoefde’, de hond schrokte de Snelle Jelle naar binnen en een zwaar gevoel van schuld zette zich vast in mijn maag.

‘Jullie hebben altijd dezelfde ruzies,’ snikt de jongste verder. ‘Otis wil iets, jij wil dat niet, jullie worden boos op elkaar, dan doe jij wat hij wil en dan hoeft het van hem niet meer.’

Ik knik, dat heeft ze goed gezien. Hij en ik draaien onszelf nogal eens vast in elkaar.

‘Heb ik wel een antiaanbaklaag?’ vraagt ze peinzend.

‘Wat denk jij?

‘Ik denk het wel. Maar papa heeft de dikste.’

Ik glimlach. Haar vader zal inderdaad niet snel een ontbijtkoek door de kamer gooien. Of überhaupt zijn geduld verliezen. Zoon kan gillen, schreeuwen, stompen, schoppen, duwen en trekken, mijn man blijft kalm en laat hem uitrazen. Hij draait bovendien zijn hand niet om voor vier avonden meelopen tijdens de avondvierdaagse. Vaak wens ik ook zo’n omhulsel waardoor alles van me afglijdt. Waardoor ik niet zo snel van slag ben van het leed in de wereld, een verdrietige vriendin, een zielig hondje, een conflict, het hele leven. ‘Je kunt het ook anders zien,’ appte een moeder laatst toen ik me excuseerde voor het snikken om een moeilijke beslissing die we hadden genomen. ‘Het maakt je betrokken, integer en bezield.’

Ik moest – natuurlijk – ook om haar woorden snotteren. Want ja, meestal vind ik de intensiteit waarmee ik alles beleef vooral irritant, onhandig, vermoeiend, lastig en gênant. Omdat emoties op allerlei ongewenste momenten op ploppen. Omdat ze de dynamiek van gesprekken veranderen. Omdat ik me ervoor schaam. Ik smeek dan om een antiaanbaklaag, of vooruit een filtertje dat mijn leven wat lichter maakt, boosheid, tranen en angst dempt en de verhouding met mijn oudste minder ingewikkeld maakt. Maar ik ben geen pan. Of Instagramfoto. En dus herhaalde ik de avond na de ontbijtkoekscene weer even de woorden die een wijs man ooit tegen me zei: ‘van emoties word je niet moe. Van het verzet ertegen wel.’