Vorige week konden jullie kennismaken met onze nieuwe blogger Lisa. Alleenstaande moeder van Mats en Wiep, oftewel powervrouw. Ze was niet altijd alleen. In het blog van deze week schrijft ze hoe ze bij een relatietherapeut een laatste poging deed om haar relatie te redden.
Vroeg of laat maak je het mee: Je stapt samen met je partner een benauwd hok binnen waar de Boeddha-beelden je wazig aan lijken te staren, de walm van wierook je tegemoet komt, en voor de gemoedelijke sfeer de kaarsen om de voor jouw klaargezette stoel staan.
Yes. Heaven on earth.
‘Vertel eens wat,’ zegt de vrouw, gehuld in een Wereldwinkel-toga.
Vol trots vertel ik mijn geheime recept van de gisteren gegeten geitenkaasquiche. Ze kijkt me aan alsof ik de geitenkaasquiche nog op mijn hoofd heb liggen.
‘Waarom zijn jullie hier,’ vervolgt ze in een verdacht kalme houding.
In gedachte stel ik de vraag aan mijzelf. Waarom zijn we hier? Waarom ben ik hier? Het gaat niet goed. Het lukt niet. Maar hoe lang zeg je tegen jezelf en tegen elkaar ‘het lukt niet’ zonder stappen te zetten? Waar is het randje van de afgrond en hoe ver moet je lopen om bij die afgrond terecht te komen? En hoe lang blijf je daar dan op dat randje staan wiebelen met z’n tweeën? Of blijf je net zolang wiebelen, totdat er één valt en de ander diegene niet meer op kan of wil vangen?
‘Wat denk je zelf,’ hoor ik mezelf zeggen. Shit, dat was mijn oncontroleerbare mond. ‘Ik ben hier niet om mijn geitenkaasquiche recept met jou te delen, en ook niet om jou te vertellen dat die Boeddha-beelden me uiterst irriteren,’ zou ik het liefst willen uitroepen. Maar ik hou me in en zeg zo vriendelijk mogelijk als ik kan opbrengen: ‘Red onze relatie.’ Ze kijkt me bedenkelijk aan. Waarop ze vervolgens zegt: ‘Helaas. Dat kan ik niet garanderen mevrouw.’
En dan gaat toch mijn mond mijn hoofd vóór: ‘Ik betaal hier toch geen 140 euro per uur om tegen die beelden aan te kijken. Kun je ons helpen?’
‘Het ligt aan jullie, en aan wat jullie willen.’
‘Verkoop je ook medicijnen?’ Vraag ik. Het is een grapje. Maar binnen een halve seconde besef ik dat dit mijn slechtste grap op het slechtste moment ooit is. ‘Doe maar red-mijn-relatie-100mg, voor een hele maand alsjeblieft,’ flap ik er achteraan.
‘We zullen eens beginnen’ zegt ze, in een nog altijd immense kalmte. We gaan terug in de tijd. Naar het moment waarop we elkaar ontmoetten. Hoe voelde dat? Wat trok ons aan in elkaar? Waarom kózen we voor elkaar? Deze tijdmachine van de Wereldwinkel-toga-therapeut voelt fijn. Per slot van rekening hebben we samen twee prachtige kindjes op de wereld gezet. Ik besef dat we hele mooie herinneringen samen hebben gemaakt. Maar besef net zo hard dat er samen geen herinneringen meer bij zullen gaan komen. De minuten verstrijken. De vlammetjes van de kaarsen worden langzaam kleiner. Net als ik. Het is op. Het is gewoon op.
De kaarsen gaan langzaam uit. Ik krijg een niesbui van de wierook. En de Boeddha’s worden met de minuut lelijker. Eenmaal in de auto kijken we elkaar aan. Hij denkt, en ik zeg: ‘Dit wordt ‘m niet’.
Wie is Lisa?
Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.
Geen reacties