Wat bedóel je dan, mama?

‘Oma, waar is dat krukje?’
‘Die staat in het toilet.’
‘In het toilet???!!!!’ Quins oren weten niet wat ze horen.
‘Nee, óp het toilet’
‘Op het toilet???!!!!’ Zijn oren vallen er van verbazing nog nét niet af.
‘Ernáááást…’
‘Oh, ik dacht al.’

Quin neemt veel héél letterlijk. Het duurde even voordat bij mij dat kwartje viel. En hoe verwarrend het soms voor hem kan zijn. Tijdens het tandenpoetsen, bijvoorbeeld.
‘Even je mond dicht nu, Quin. Straks mag je weer verder praten. Aaaaaaaah, mond open, zo kan ik er niet bij. Mond open, zei ik!’

Als Quin in de war is, moet ik altijd denken aan dat konijn uit de SIRE- campagne ‘Durf duidelijke taal te vragen’. Het konijn raakt zo in de war van alle moeilijke woorden die er gebruikt worden dat zijn oren ervan in de knoop raken. ‘Huh???’ De oren van Quin zaten elke keer flink in de knoop tijdens het tandenpoetsen. Wat zegt mijn moeder nou? Moet ik mijn mond nou dicht doen of juist open? Huh???
Arm kind. En ik maar boos worden.

De tranen liepen me over de wangen bij het zien van dit filmpje . Een vader probeert zijn zoontje uit te leggen hoe hij moet honkballen. ‘Eye on the ball!’, verduidelijkt zijn vader. Drie keer raden wat het jongetje doet. Dit had zo Quin kunnen zijn.
Ja, we lachen er vaak om, maar het is ook best ingewikkeld. Even snel iets vragen aan Quin; het zit er vaak niet in. Altijd ligt het gevaar op de loer dat hij de ogenschijnlijk simpele vraag niet begrijpt. Ik moet altijd nadenken over hoe hij de vraag zou kunnen interpreteren.

‘Je zit toch op turnen, Quin?’
‘Nee.’
‘Hoezo nee. Je turnt toch iedere week?’
‘Ja.’
‘Dan zit je toch op turnen?’
Ja, maar ik zít er toch niet op?

Achteraf begrijp ik vaak wat er misging in de communicatie, maar op het moment zelf weet ik me soms geen raad. Wat begrijp je niet aan wat ik zeg, vraag ik dan gefrustreerd. Dan ga ik aan mezelf twijfelen. Ben ík niet duidelijk genoeg? Ligt het aan mij? En hoe gaat dat dan op school? Begrijpt hij wel wat de juf zegt? Snapt hij de oefeningen wel? Als we de uitslagen van de cito mogen geloven, niet.
‘Ik begrijp gewoon niet zo goed wat er in jouw koppie omgaat,’ roep ik dan.
‘Hoe bedoel je, mama? Wat is er met mijn hoofd?’  Weer die oren in de knoop.
‘Nou, hoe je denkt en zo.’
Even is het stil. Hij legt zijn handen op zijn hoofd.
‘Nee, ik denk helemaal niets.’
‘Oh.’
‘Ja, aan bussen! Zullen we zo een stukje met de bus gaan, mama? Hebben we best al een tijd lang niet gedaan, toch?’