Klaar voor

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

De vertrouwde geur van luiers, gekookte groenten en desinfectiemiddel dringt mijn neusgaten binnen als ik de zware deur van het kinderdagverblijf openduw. Op de trap komt opeens het besef. Nog drie keer en dan is het voorbij. Dan komen we hier nooit meer. En met dit besef voel ik hoe een onverwacht brokje opeens mijn keel blokkeert als ik bovenaan de trap vrolijk word begroet door een van de leidsters.

“Hoe ging het wennen op school gisteren? Ze is er echt aan toe he!”, ratelt ze verder. Ondertussen speur ik de ruimte af naar mijn bijna vierjarige. Ieder hoekje is inmiddels even vertrouwd en ik voel hoe het brokje groeit als ik terugdenk aan de allereerste keer dat we hier kwamen.

Ruim zes jaar deelden we lief en leed

De kleuter to be die ik nu kom halen, bestond nog niet eens toen ik haar broer overdroeg aan een vriendelijk, maar onbekend gezicht. Eenzelfde soort brok zat destijds vast toen ik de zware deur de eerste keer achter me dicht liet vallen.

In ruim zes jaar tijd werden de onbekende gezichten vertrouwd en deelden we al het lief en leed wat hoort bij baby’s, dreumesen en peuters. Doorkomende tanden, dutjes, spuitluiers, flesjes, speentjes, fruithapjes, bulten, schrammen, blauwe plekken, eerste hapjes, eerste stapjes en eindeloos veel knuffels.

“Ik breng Guusje weg”, hoorde ik mezelf steeds vaker zeggen, “ik haal haar wel op zo”, was het steevast aan het einde van de dag. Want waar de overdracht de eerste jaren ging over slaapjes en voedingen, was het de laatste jaren vooral gezellig. “Hoe was het weekend? Hoe gaat het met de voorbereidingen van de bruiloft? Hebben jullie nog vakantieplannen? Waar laat jij je nagels doen?”

Het brokje in mijn keel wordt maar niet kleiner

Achter in de huishoek staat mijn dametje te keuvelen met haar drie beste vriendinnen. Zo te zien heeft ze weer geregeld dat een van de leidsters haar haren heeft ingevlochten, “de juf kan dat veel beter dan jij, mama”. Het brokje wordt maar niet kleiner.

“Ja, het ging heel goed,” probeer ik uit te brengen en ik schraap mijn keel. Het brok heeft inmiddels het formaat van een forse kikker en ik knipper met mijn ogen een traan weg. “Ze is er inderdaad helemaal klaar voor.” En ik ook bijna.