Geschiedenis

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (5 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Vandaag gaan we voor taal een brief schrijven aan een vriend of een vriendin.’ Hier en daar een zucht. Groep 4 is nog niet heel enthousiast te krijgen voor een stelopdracht, maar ik ga kijken of ik ze toch kan enthousiasmeren. ‘Wie van jullie heeft er weleens echt een brief geschreven? Dus geen kaart, maar echt een brief naar iemand?’ Een aarzelende vinger gaat omhoog. ‘Bedoel je met de computer juf?’

Ik schud mijn hoofd en leg uit dat we het vandaag niet over e-mail hebben, maar over echte brieven. Op papier. In een envelop, met een postzegel en zo. 

Nee, dat doen ze eigenlijk nooit. Een berichtje soms naar iemand, een verjaardagskaart of een uitnodiging, maar meer niet. Dus ik neem ze alle 22 even mee naar de jaren negentig toen het voor mij een hobby was om penvriendinnen te hebben. Ik vertel hoe ik Nicoline uit Wijchen en Emma uit Alphen aan den Rijn trouw brieven schreef over hoe het ging op school, op wie ik verliefd was en wat ik ging doen met mijn partijtje. 

Het is weer eens een reality-check voor deze achtjarige digital natives. 

‘Maar juf, was er toen echt helemaal geen internet, ook niet op computers?’

‘Nee, internet gebruikte ik voor het eerst toen ik 16 was.’

‘Maar had je dan ook geen telefoon?’

‘Ja we hadden wel een telefoon, maar die stond thuis en zat met een snoer in de muur.’

‘Maar hoe wist je dan wie er op moest nemen als er gebeld werd?’

‘Je nam gewoon op en als er gebeld werd voor bijvoorbeeld je broer, dan riep je die en nam hij de telefoon van je over.’

‘En als je dan een berichtje wilde sturen naar iemand?’

‘Dat kon dus niet met die telefoon, pas toen ik 17 was, kreeg ik mijn eerste mobiele telefoon.’

‘Kon je daar Youtube op kijken?’

‘Nee, dat bestond toen nog niet. Ik kon met die telefoon alleen bellen of sms’en.’

‘Dus als je een berichtje wilde sturen, dan stuurde je een brief?’

‘Je kon iemand bellen, een kaartje sturen, of een brief inderdaad. En dat is wat we vandaag gaan doen!’

‘Maar juf waarom staat er dan op het bord dat we taal gaan doen? Dit is dan toch geen taal, maar geschiedenis?’ 

‘Ja en juf, hoe was het dan om vroeger te léven?’

Ik kijk naar 22 paar verwachtingsvolle ogen, ze hangen aan mijn lippen. En opeens voel ik me 200 jaar oud. ‘Ga er maar even goed voor zitten jongens,’ ga ik verder, ‘ik zal jullie eens haarfijn vertellen hoe dat vroeger allemaal ging…’