Poep

Michelle is moeder van Amber (6) en Nova (2) en is getrouwd met Marcel.

‘Poepie!’ roept Nova wijzend naar haar billen. Ik ruik aan de luierkont van onze peuter.
‘Bah, ja duidelijk,’ zeg ik terwijl ik Marcel een blik toewerp.
Zonder iets te zeggen pakt hij zijn telefoon en opent de getal-onder-de-tien app.
‘Acht!’ roep ik.
‘Zes!’ zegt Marcel en hij drukt op de knop die een cijfer tevoorschijn moet toveren.

Tsja, poep. Voordat ik kinderen had heb ik me nooit gerealiseerd hoeveel het hier steeds over zou gaan. Kinderen hebben poep, hebben het net gehad of kunnen het elk moment krijgen. En elke keer is het weer hopen dat het binnen de lijntjes blijft. Wat bij ons vaak spannend is aangezien ons prinsesje de hoeveelheid van een volwassen vent kan produceren. Zoveel dat wij inmiddels de meer correcte term ‘stront’ hanteren. Die door wild spartelende beentjes geregeld op het aankleedkussen en mijn handen belandt. Wat vreselijk goor is, ware het niet dat ik dit van mijn eigen kind wel kan accepteren.

Ik vind mensenpoep, met grote afstand, het GOORSTE dat er bestaat.

Best bizar eigenlijk, want ik vind mensenpoep, met grote afstand, het GOORSTE dat er bestaat. Ik heb onuitwisbare beelden op mijn netvlies van dikke bruine vlekken op een wc-bril op Lowlands en de aanblik van de inhoud van een volle Dixie. Maar ook niet-doorgetrokken Franse camping-wc’s vol remsporen en vliegtuigwc’s aan het einde van een lange intercontinentale vlucht. En niet te vergeten mensenkak in het wild, omringd door proppen bestront wc-papier. Ik moet letterlijk kokhalzen terwijl ik dit schrijf.

Marcel drukt nog een aantal keer op de knop van de getal-onder-de-tien app. Waarna er ineens een zes verschijnt.
‘Yes!’ roept Marcel.
‘Shit!’ zeg ik.

‘Kom Noof, je krijgt een schone broek,’ zeg ik tegen onze kleine meid. Ik pak mijn dochter en loop met haar naar boven. Daar leg ik haar op het aankleedkussen en open een dampende tot de rand toe gevulde luier waarin ik duidelijk de chili con carne van gister herken. Godzijdank is het binnen de lijntjes.

‘Phoe mevrouwtje, dat is veel,’ zeg ik tegen mijn vrolijk lachende meisje. Ik pak het eerste van uiteindelijk een stuk of 83 doekjes en verricht de hele handeling zonder te kokhalzen.

Na afloop geef ik haar een dikke knuffel. Heerlijk altijd, zo’n vers verschoond moppie. Maar de volgende keer kies ik zes in plaats van acht.