Playdate

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Mag ik bij Lizzy spelen?’ Mijn dochter drukt haar rugzak in mijn handen en kijkt me afwachtend aan. ‘Eh, wie is Lizzy?’ Guusje zit net een paar weken op school en het is me nog niet gelukt om alle namen aan gezichten te koppelen. ‘Een meisje!’ Dat vermoeden had ik al en snel loop ik achter haar aan.

Als de moeder van Lizzy meldt dat vandaag niet kan worden afgesproken omdat er zwemles is, is de teleurstelling slechts van zeer korte duur. ‘Dan ga ik bij Kiki’, meldt mijn ondernemende kleuter en voordat ik kan reageren sprint ze het schoolplein over. Maar ook bij Kiki vangt ze bot, want die gaat naar haar oma.

Na drie afwijzingen wordt het haar teveel

Als een leeuwin scant ze het schoolplein, maar ze moet nu snel toeslaan want de ene na de andere prooi verdwijnt achterop de fiets of huppelt aan de hand weg. Wederom zet ze haar indrukwekkende sprint in en ik hobbel er als een bepakt nijlpaard achteraan. Drie keer is scheepsrecht, nu moet het haar toch lukken?

Maar als ik zie hoe ze zich een nanoseconde later als de stervende zwaan ter aarde stort, weet ik genoeg. ‘Alyssa m-m-moet m-m-met haar m-m-moeder naar de staaaaaaad’, brult ze met dramatische snikken, ‘nu heb ik niemand om mee te spee-heee-heeelen.’ Na drie afwijzingen is het mijn meisje teveel geworden.  Als ik haar optil vertel ik haar dat het thuis met mama ook heus wel leuk is, dat we toch ook samen kunnen spelen? Acuut stopt ze met bruljanken en haar hele gezicht begint te stralen.

Ik heb alweer bijna spijt van mijn aanbod

Thuis somt ze enthousiast op wat we allemaal gaan doen in de drie uur tussen nu en etenstijd. ‘En daarna gaan we een treinbaan maken en met de Lego en de puzzel van Anna en Elsa. Misschien ook nog even knutselen mama? Of met de waterkralen. De klei, ik wil met de klei. Zullen we een taart bakken of slijm maken?’

Langzaam maar zeker heb ik flink spijt van mijn aanbod om haar alternatieve playdate te zijn en ik vraag me af of ik het avondeten en bedtijd met een uur kan vervroegen vandaag. ‘Wat zullen we eerst doen mama?’ Ik kijk de kast in en schrik op van de bel. Mijn dochter is als het eerste bij de deur en slaakt een kreetje als ze ons buurmeisje ziet. Triomfantelijk draait ze zich om naar mij. ‘Nu hoef ik niet meer met jou te spelen!’ Jammer joh.