Ochtendmama

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (bijna 4) en Amber (8).

‘Lig je nog steeds in bed? Zo kom je te laat!’ Met een mascara in mijn hand sta ik in de slaapkamer van mijn oudste dochter.
‘Jahaa!’ roept ze en maakt mokkend aanstalten richting haar kleren die ik gisteravond heb klaargelegd.
‘En als je klaar bent mag je naar beneden, want papa heeft een boterham voor je gesmeerd,’ roep ik terwijl ik terug naar de badkamer loop.
‘Is ze al klaar?’ vraagt Marcel van beneden.
‘Ik doe mijn best!’ roep ik.

Half negen moet Amber in de klas zitten, en dat is altijd een opgave, vooral omdat ik mezelf ook klaar moet maken voor mijn werk waar ik aansluitend naartoe ga. En om daar nou als ochtendmama -de versie waarvan alleen mijn gezin op de hoogte is- aan te komen, lijkt me een slecht idee.

Dit klinkt allemaal dramatisch en ís het ook.

Ik weet niet hoe anderen het doen, maar om ochtendmama te doen verdwijnen doorloop ik ’s ochtends een hele wasstraat van douchen, tandenpoetsen, lenzen indoen, skincare-routine, haar opkalefateren en uitgebreid opmaken. Dit klinkt allemaal dramatisch en ís het ook. Maar ik ga graag verzorgd door het leven en daar heb ik wel wat stress voor over. Inmiddels ben ik sneller in dit renovatiewerk, maar nog steeds kost het me een groot deel van de ochtend die toch al zo snel lijkt te gaan. Gelukkig heb ik een groot multitask-talent, dus tussen de serums en foundation door spoor ik Amber aan om op te schieten.

Omdat mijn haar vandaag niet meewerkt maak ik snel een zogenaamd nonchalante knot, spuit wat parfum op en rond de laatste fase van het restauratie-proces af. Ik loop terug naar de kamer van Amber om haar als een zenuwachtige bordercollie naar beneden te drijven, waar ze naast haar zusje gaat zitten die vooralsnog boos naar haar boterham kijkt aangezien ze ineens bedacht heeft dat appelstroop een grove belediging is. Gelukkig hoeft zij nog niet naar school en is het timeframe van het kinderdagverblijf heel ruim.

Alsof ochtendmama nooit bestaan heeft.

Vlak voor half negen snelwandelen we de school binnen, ik lever Amber af in de klas, geef haar een dikke knuffel en rij vervolgens naar kantoor waar ik na een rit van drie kwartier -met last minute lippenstift en pepermuntje- fris en fruitig ‘goeiemorgen!’ roep als ik onze afdeling op kom lopen. Alsof ochtendmama nooit bestaan heeft.

Die avond haal ik Amber van de BSO.  
‘Wat zei je nu net over je moeder?’ vraagt de BSO-juf met een aarzelende glimlach waaraan ik merk dat het niets vleiends kan zijn.
‘Ik vertelde hoe jij er ’s ochtends uit ziet, met je bril, zonder make-up en je haar onwijs in de war,’ lacht ze.
‘Lekkere boef ben je,’ zeg ik als ik haar met een knalrood hoofd even kietel.

Over een paar weken wordt mijn jongste vier en moet ook zij om half negen op school zijn. Een serieuze race tegen de klok die me al maanden de zenuwen geeft. Hopelijk verschijn ik dan nog steeds fris op mijn werk. Maar ik hoop vooral dat Nova niet óók van die verhalen over haar ochtendmama gaat rondbazuinen.