Pijn

Maud’s zoontje is al weer ruim een jaar. Een jaar waarin ze veel pijn heeft gehad. Ze vraagt zich nu af: was dat wel nodig?

“We maken vandaag een start, we gaan ervoor dat je je beter gaat voelen,” zegt de therapeute. Ze vervolgt met nog iets, maar ik zie enkel haar mond bewegen. Ik hoor niks meer, voel alleen mijn lip die trilt. Mijn kin begint te bibberen en mijn ogen stromen vol. Ik nam me net nog zo hard voor dat ik die tranen zou bewaren voor in de auto.

“Wat gebeurt er nu?” vraagt ze vriendelijk en kijkt me bezorgd aan. Daar biggelt de eerste al over mijn wang. “Dat ik…” stamel ik, “…hier nu pas ben.” Ze reikt me een tissue aan. “Het was een hele zoektocht voor je.” Nat van de tranen geef ik haar een knikje. Boos, verdrietig, teleurgesteld, alleen, verwaarloosd. Ik voel zoveel tegelijkertijd dat ik niet meer weet wat te zeggen.

Het gevoel in elkaar geslagen te zijn ging niet weg

In mijn hoofd draait de film van het afgelopen jaar zich af. Talloze bezoekjes aan de fysio, de osteopaat en zelfs een arts voor musculoskeletale geneeskunde (weer een nieuw woord voor scrabble geleerd!). Het wachten op beterschap, terwijl ik op iedere stoel van de ene naar de andere houding verschoof, zoekend naar een moment met minder pijn. Het gevoel in elkaar geslagen te zijn ging niet weg, alsof mijn stuit voor altijd gekneusd was.

“Hoe was het?” vraagt de man als ik thuis kom. Een knuffel is het enige antwoord dat ik kan geven, wil krijgen liever. Aan tafel met een glas water haal ik terug wat de therapeute zei, na een onderzoek van hooguit twintig minuten. “Je stuitje staat duidelijk scheef, naar rechts,” zei ze terwijl ze haar wijsvinger naar rechts kromde om het voor te doen. “Waarschijnlijk heeft het een licht breukje opgelopen tijdens je bevalling en is het erna scheef gegroeid. Volgens de radioloog staat het 25 graden scheef, niet veel meent hij, maar genoeg om veel van te voelen.”

Ik denk terug aan vier maanden geleden, toen ‘men’ meende dat welke scheefstand dan ook was uitgesloten. “Niks aan de hand,” was de conclusie van zowel fysio, osteopaat als huisarts, toen ze de brief van de radioloog lazen. In mijn buik borrelt het bij deze gedachte. Ik klem mijn kiezen op elkaar. Hoe kón het?!

“Ze gaat proberen m’n stuitje terug te plaatsen,” vervolg ik wat later mijn verslag. “Zodat de klachten hopelijk minder worden.” Ik wou dat ik blij was met dit nieuws, maar de tranen zitten me nog steeds hoog merk ik. De eenjarige die voorzichtig langs mijn been schuifelt is het levende bewijs van hoe lang ik hier al mee loop.  Een jaar lang wist ik eigenlijk dat het fout zat, maar leek ik degene die het bij het verkeerde eind had. En ik huil. Omdat ik nu pas besef hoe alleen ik me voelde, om de pijn die ik steeds had en om dit mannetje van wie ik zo geniet. En eigenlijk nog veel meer had kunnen genieten als ik wist wat ik nu weet.