Maud’s zoontje is inmiddels drie jaar oud. Nadat ze toen hij klein was al last had van fikse pijn door een scheef stuitje na de bevalling, werd ze dit jaar getroffen door een helse hernia waarvan ze nu langzaam herstelt.
Je kent inmiddels ieder hoekje en gaatje van je huis, waar je meer tijd dan ooit tevoren doorbrengt. Als Jan en alleman het huis in de vroege ochtend hebben verlaten, zou je alles kunnen doen waar je zin in hebt. Ware het niet dat je die dingen allemaal fysiek niet kúnt doen. Je bent inmiddels wel uitgelezen, de boeken en tijdschriften naast je bed/bank vangen stof. De series die je wilde zien heb je afgevinkt. Een zoveelste blokje om levert ook niks nieuws op: de woonkamers waar je naar binnen tuurt ogen akelig leeg, iedereen in de buurt is werken. Het enige wat verandert, als je maar lang genoeg ziek thuis bent, is het seizoen. De herfst, en naderende winter, houden geen rekening met zieke moeders, die thuis verkleumen onder een dekentje.
I feel you. Je bent niet alleen. Wat je ook hebt, misschien een fikse en lange griep, (long-)covid, een hernia (zoals ik), of een chronische ziekte… Je lijf heeft het te verduren. Je voelt steken, geprik of kramp zoals je het nooit eerder hebt gevoeld. Dacht je dat je als moeder wel wist wat ‘moe zijn’ is, nú maak je kennis met de vermoeidheid der vermoeidheden. De minste beweging zuigt je potje met al veel te weinig energie helemaal leeg.
Je blijft hopen dat je beste vriendinnen aanvoelen dat je hen nu meer dan ooit nodig hebt. Maar ze hebben het zo druk, met hun werk, gezin, hobby’s, sporten. Precies ja, met alles wat jij nu niet kunt.
‘Wat ben ik eigenlijk nog voor moeder?’
‘Wat ben ik eigenlijk nog voor moeder?’ begint het in je hoofd te rommelen. Je kan je dochter niet helpen met aankleden, je kunt niet met je zoon naar de speeltuin, ze niet naar school brengen, niet voor ze koken. En dat doet pijn.
Grijp de hulp en steun aan, juist die uit onverwachte hoek. Een collega met bloemen op de stoep, een buurvrouw met eten, een verre vriendin met lieve woorden.
Het helpt allemaal om straks, als het huis weer vol is, er te zijn en te luisteren naar de verhalen over school of werk . Het helpt om dat kleine beetje wat wel lukt wel te doen . Een gesprekje vanuit de handpop met je peuter. Een boekje lezen met je dochter. Een foute serie kijken samen met je puber.
Moeder zijn is een pittige taak, en helemaal als je niet alles kunt. Maar wat je ook mankeert, je bent er niet minder moeder door. Zelfs als er zoveel pijnlijks is, als je niet weet wanneer je weer de oude bent en óf je dat ooit weer wordt.
Lieve zieke moeder, laat je gevoelens er maar zijn, houd je tranen niet in.
Voor je het weet hoor je vanuit de keuken een fluisterende kinderstem: “Papa, zullen we mama even troosten?”
Een betere pleister bestaat niet.
Geen reacties