Stoer

Ingelise is moeder van drie kinderen (11, 9 en 6). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

‘En, hoe was het vandaag?’ vraag ik op de automatische piloot aan mijn zesjarige als ik hem ophaal bij school. Het antwoord lijkt recht uit zijn tenen te komen. ‘Zo stom!’ briest hij.’ Als ik vraag waarom volgt er een relaas over liedjes die op verzoek in de klas gedraaid werden. De meisjes hadden gekozen voor de onverslaanbare meebruller ‘Let it go’ van Elsa. ‘Vind je dat dan niet leuk?’ vraag ik een beetje verbaasd, want de films van Frozen zijn bij ons thuis regelmatig voorbijgekomen en ik hem nog nooit horen klagen. ‘Nee natuurlijk niet, dat is toch voor meisjes!’ Hij kijkt me verontwaardigd aan.

Mijn zoon heeft doorgaans een relatief hoog tolerantieniveau voor ‘meidendingen’. Dat kan ook haast niet anders als je opgroeit met twee oudere zussen. Tegen die tijd dat hij op de wereld kwam, was ons huis al onvermijdelijk volgestroomd met roze plastic, K3 en prinsessenjurken. Uiteraard was een derde meisje zeker zo welkom geweest, maar dat er een jongen in aantocht was voelde destijds als een bijzonder cadeautje. Al betekende het in de praktijk ook niet veel meer dan een goed excuus om wat nieuwe babykleertjes te shoppen ter vervanging van de niet meer bruikbare jurkjes met ruches en kantjes.  

De overstap naar groep 3 heeft wel iets veranderd

Want behalve een iets andere garderobe, is dat jongen-meisje bij ons thuis eigenlijk niet zo’n groot ding. Ja, de enige jongen in het gezin is dol op treinen, auto’s en stoplichten. Maar hij speelt net zo graag met poppen en kiest iedere week met volle overtuiging een roze kurkje uit bij zwemles. De overstap naar groep 3 heeft wel iets veranderd. In de nieuwe klas zitten andere en grotere jongens waartussen hij zich staande moet houden. Sindsdien moet alles ‘cool’ zijn en ‘stoer’. Dat meisjes net zo stoer kunnen zijn ligt op het puntje van mijn tong, maar ik laat het maar even.  

De volgende dag gaan we samen een stukje oefenen met fietsen. Hij op het kleine fietsje waarmee hij nog zo lekker makkelijk zijn voeten op de grond kan zetten. Het is van zijn zussen geweest en is paars met bloemen. Langs de straat staat een jongen die geïnteresseerd toekijkt. ‘Waarom rij jij op een meisjesfiets?’ vraagt hij dan ineens. Ik kijk naar mijn zoon, maar die keurt de jongen geen blik waardig en fietst stug door. Thuis aangekomen stapt hij af, kijkt even naar de fiets en haalt zijn schouders op: ‘Hij is best stoer, toch?’