Commotie

Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar) en sinds deze zomer blogger bij de club. Ze ging deze zomer met haar jongste naar een klimbos.

Ik hang in spagaat tussen twee bomen, mijn lichaam vervloekend dat heftig protesteert na twee zwangerschappen vol bekkenpijn. “Gaat het mam?” hoor ik mijn zevenjarige achter me roepen. Waren we nou maar gewoon zeehondjes gaan kijken, denk ik. Maar ik pers er enthousiast ‘zéker, gaat goed!’ uit.

We zijn op vakantie op de Wadden. Beide kinderen mochten iets leuks kiezen om te doen. Onze zoon wist het direct. ‘Naar het klimbos! Met mama!’ Mijn man kon een grinnik niet onderdrukken.

‘Kijk, mam, daar loopt het parcours,’ wijst mijn zoon enthousiast naar een serie lijnen die op zéker twintig meter hoogte hangen, tussen bomen vol houten platforms. We laten ons in harnasjes hijsen door een klimbosmedewerker die jolig grappen maakt en demonstreert hoe we ons moeten zekeren. Openklikken, opnieuw aanlijnen, dichtklikken. ‘En als je tokkelt hang je er nog een extra unit bij.’ Tokkelen? Da’s toch iets met je in de diepte laten vallen? ‘Doen we,’ zeg ik dapper. ‘Superrrrleuk.’ Het moet natuurlijk niet zo zijn dat mijn zoon mijn zenuwen voelt, want ik moet hém door die bomen coachen.

Via een hoge ladder klimmen we het eerste platform op. Daarna volgt een achtbaan aan emoties. Ik worstel me op vijf meter hoogte over wankele boomstammetjes. Haak peentjes zwetend mijn voeten een voor een in stijgbeugels, die in twee lijnen naast elkaar hangen. Het is de bedoeling dat je die soepeltjes doorloopt, maar ik hier hang ik nu. Als een verdwaalde koala. Mijn spieren trillen als rietjes, de adrenaline schiet door mijn lijf.

In mijn eigen commotie zou ik hem haast vergeten

“Hoe ga jij?” roep ik over mijn schouder. Maar het blijft stil. Even hoor ik alleen het gejoel van andere mensen verderop in het bos. Ik roep zijn naam en hoor ver achter me een hoop gegiechel. Ik kijk voorzichtig achterom en zie dat zoon grijnzend halverwege de tokkelbaan hangt. Hij is te licht om de overkant te halen. In mijn eigen commotie zou ik hem haast vergeten.  

Eenmaal gered door een medewerker die hem met een lang touw naar de overkant trekt, roetsjt hij alweer soepeltjes na mij heen en weer. Klikt zich los, klikt zich vast, is de koelbloedigheid zelve. Ik weet niet wat ik meemaak: het lijkt als de dag van gisteren dat ik hem leerde lopen, nu laat hij mij zien hoe je op grote hoogte langs bomen tokkelt. De rollen zijn omgedraaid. Ik voel me gesteund door zijn relaxtheid en lol, hij weet me te stimuleren om door te gaan. En verrek, er komt een einde aan alle platforms, en even later sta ik opgelucht met beide benen op de grond.

Terug op de camping zijn mijn verhalen bijkans grootser dan die van mijn zoon. En als ik de volgende ochtend opsta met spierpijn op de meest bijzondere plekken zegt hij: ‘Het was leuk, hè mam?’ Ik denk na over al mijn overwinningen. ‘Zeker,’ antwoord ik. ‘Het was top. Zonder jou was het me nooit gelukt.’

Wie is Natanja?

Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders. 

Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase! 

Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!