Paniek

Onze single mom Lisa is moeder van een zoon van 8 en een dochter van 5. Soms komt ze voor situaties te staan die ze misschien wel met een partner had willen delen. Gelukkig deelt ze ze dan met ons 😉

Maandenlang zweeg ik over de titel van dit stuk. Het was er wel, maar zolang ik het niemand vertelde was het er ook een soort van niet. Paniek.

Mijn redding, Google Maps, heeft de geweldige functie ‘snelwegen vermijden’ en daar heb ik het afgelopen jaar dankbaar gebruik van gemaakt. Ik dacht dat het speciaal voor mij ontwikkeld was, of dat ik in ieder geval de enige was die die functie gebruikte. Lekker binnendoor, een beetje dertig kachelen en vervolgens veertig minuten doen over een ritje van twaalf kilometer. Hoeft niemand te weten.

Vroeger, toen mijn lichaam me nog niet in de steek gelaten had met het C-woord, reed ik in mijn eentje midden in de nacht door de smalle straatjes van Amsterdam. Een jaar later ga ik de facking snelweg niet eens meer op. Mijn benen kunnen in slaap vallen, mijn ogen kunnen besluiten het niet meer te doen, evenals de auto. Ik kan een hartstilstand krijgen of me verslikken in een dropje tijdens het rijden. Niet dat ik een hartstilstand op een binnenweg wel zou overleven, maar oké.

Een jaar lang had ik mezelf het zwijgen opgelegd

Een jaar lang had ik mezelf het zwijgen opgelegd, en aangezien ik alleen ben had ik ook niemand in mijn aura die mij corrigeerde en bepaalde nare gewoontes signaleerde. En als er iemand ook maar iets van dúrfde te zeggen, grapte ik het altijd weg. En daar trapten ze mooi in.

Een paar weken geleden leerde ik van mijn haptotherapeute dat je lichaam je beste raadgever is, en inderdaad, ik moet haar gelijk geven want op den duur was het niet meer alleen mijn hoofd dat tegensputterde bij het zien van een blauw verkeersbordje met daarop een A-weg. Mijn lichaam begon zich er ook mee te bemoeien. Duizeligheid, zweten en mijn hart in mijn keel. En hé, ik zag ineens ook minder goed en mijn benen voelde wat gek.
Hoe groter de focus, hoe groter de paniek.

Inmiddels ben ik huisartsafspraken én therapeut-uren verder en oefen ik het rijden op de snelwegen samen met de lieve mensen om me heen, die ik uiteindelijk alles verteld heb. En sinds ik gestopt ben met zwijgen, blijken ineens vele anderen met mij te kampen met paniekaanvallen. Waarom wist ik dat niet?