Nieuw blog van Maarten, die vorige maand zijn eerste blog voor ons schreef. Maarten is vader van Emma en Mads. En vriend van Ellen. Daarover meer in dit blog.
Ik was jarig. We zaten op een terras en bestelden een schaal bittergarnituur. We keken naar de kinderen die dan weer schommelden in het speeltuintje bij het restaurant en dan weer onze kant op kwamen rennen om een bitterbal of kaasstengel van de schaal te grijpen. We keken elkaar aan en lachten breeduit toen we onze glazen tegen elkaar lieten klinken. Weer een jaar erbij en een bewogen jaar achter ons. We vierden mijn 42e verjaardag en we stonden ook stil bij iets anders.
Het was een jaar geleden dat Ellen – mijn nieuwe vriendin – mijn kinderen voor het eerst ontmoette. Dat was toen wel een dingetje. Een heel groot dingetje. Nu, een jaar later, zijn er veel hobbels genomen en zijn Emma en Mads zo vertrouwd met Ellen dat het haast lijkt alsof het nooit anders is geweest. We hebben het goed gedaan.
Dat was een jaar geleden helemaal niet zo vanzelfsprekend. Want hoe doe je dat, je nieuwe liefde zo geruisloos mogelijk in het leven van je kinderen opnemen? Een scheiding is iets heftigs en pijnlijks. De kinderen vertellen dat hun moeder en ik uit elkaar gingen was het moeilijkste dat we ooit hebben gedaan. Hen na verloop van tijd vertellen dat ik verliefd was, vond ik al niet veel makkelijker.
Moeilijk. Ook voor Ellen, die bij het ‘pakket Maarten’ ook nog eens twee (weliswaar hele leuke!) kinderen kreeg. Toen mijn relatie met haar serieuze vormen begon aan te nemen rees meteen ook de vraag hoe we dat gingen aanpakken. Ik wilde niet te snel van stapel lopen. Maar wat voor mij ‘rustig aan’ leek, kon voor een ander wel eens ‘te snel’ zijn. Het was jongleren met allerlei gevoelens en belangen.
Rustig aan dus. Zo af en toe maakte ik filmpjes van de kinderen als ze bij me waren. Meestal voor het slapengaan. We trokken gekke bekken en ik las gekke verhaaltjes voor en die stuurde ik dan integraal door naar Ellen. Omgekeerd liet ik de kinderen foto’s zien van Ellen en mij in een een cursus scheelkijken. Of een filmpje van Ellen en mij terwijl we ‘De Blauwe Kat’ van Annie M.G Schmidt zongen. Terloops en niet te vaak. Net genoeg.
Op mijn 41e verjaardag, na maanden van geduld, achtten we de tijd rijp voor een eerste voorzichtige kennismaking. Best een grote stap. Ik haalde ze uit school. Eenmaal thuis stormden ze enthousiast de kamer binnen waar Ellen in de keuken bezig was en met mijn familie kletste alsof ze er al jaren bij hoorde. Mijn hart zat in mijn keel toen ik achter ze aanliep. Even hielden ze hun pas in toen ze een vreemd gezicht zagen. Even een lichte verwondering. En toen ging alles vanzelf.
Na een tijdje volgde een uitstapje naar Artis, daarna een dagje strand. En zo rolden we langzaam naar het moment dat Ellen bij mij introk.
Natuurlijk was niet alles even rooskleurig als hierboven beschreven. Af en toe waren er best moeilijke momenten, obstakels of gefronste wenkbrauwen in onze omgeving. Toch, na een jaar vol verandering is er nu rust.
‘Is Ellen al thuis?’ is meestal de eerste vraag als ik de kinderen ophaal van school of BSO. Wanneer ik zeg dat het niet zo is dan klinken er teleurgestelde geluiden op de achterbank. Als Ellen thuiskomt van werk springen ze beiden direct op om hun rekentoets en zelf geknutselde brandweerauto te laten zien of om de dag door te nemen. Emma kruipt bij haar op schoot en pakt haar hand als we ergens wandelen. Mads heeft al honderd keer haar oren van haar hoofd gekletst over zijn avonturen met zijn vriendjes of verblijd met zijn scherpe oneliners. Hij lijkt op mij. Sorry Ellen.
We zijn nu exact een jaar verder. Er is rust. Regelmaat. Het is compleet.
En dat maakt me heel gelukkig.
Wie is Maarten?
Maarten is vroege veertiger, gescheiden en vader van Emma (2008) en Mads (2011). In het dagelijks leven actief als tekstschrijver, singer-songwriter en muziekproducer. Liefhebber van muziek, film, musea, lekker eten en goed beschouwd eigenlijk van alle goede dingen in het leven. Schrijft non-stop, teksten, verhaaltjes, liedjes en een boek. Ziet de wereld graag door de ogen van zijn kinderen.
Geen reacties