Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar vorige blogs lees je hier.
“Is hij af?!” vraagt Sieger hoopvol als ik terugkom van mijn wekelijkse naailes. Ik ben al maanden bezig met een jurkje voor hem. Hij heeft de stof en de knoopjes gekozen (appeltjesgroep met blauwe uiltjes en knalblauwe knoopjes). Het is een ingewikkeld patroon, met een kraag en zakken, want dat is wat ik graag wilde leren. Daardoor moet Sieger al weken op het eindresultaat wachten. Langer dan mijn bedoeling was en langer dan dat hij eigenlijk kan verdragen.
Maar deze week is het dan eindelijk zo ver. De jurk is af. Direct trekt hij zijn kleren uit en duikt in de nieuwe jurk. Vol trots en bewondering staat hij voor de spiegel pirouettes te draaien. En ik sta er dubbel trots achter. Trots op mijn kind die zo blij is met zijn jurk én met het feit dát hij een jurk aan mag. Trots op het eindresultaat van mijn harde werk achter de naaimachine.
Hidde komt de kamer binnen. Hij kijkt naar Sieger en naar mij. Zijn gezicht betrekt: “Ik wil dat je ook wat voor mij naait.” Ik kijk hem verbaasd aan: “Jij geeft toch niet echt om kleding?”
“Nee, maar ik wil toch dat je ook wat voor mij naait.”
Ik val even stil. Hidde kijkt nog steeds een beetje somber, haast beledigd. Ik probeer te bevroeden wat de reden kan zijn dat hij wil dat ik iets van kleding voor hem maak. Hij heeft zo’n beetje altijd een hoodie en een spijkerbroek aan. Als ik iets anders aan zijn garderobe toevoeg, ligt het onverrichter zake in zijn kast.
Dan kijk ik over Sieger heen naar mijn eigen spiegelbeeld en begrijp ik het: wat ik voel, dat zie je in mijn gezicht, want ik heb totaal geen pokerface. Hidde zag de trots en liefde in mijn gezicht bij de aanblik van Sieger en wil dat ik ook zo naar hem kijk. Misschien voelt hij zich wel een beetje tekort gedaan.
Want Sieger is door zijn genderdysforie af en toe een ‘bezienswaardigheid’. Wanneer mensen erachter komen dat hij een jongen is, zijn ze zeer verbaasd en zeggen vol bewondering: “maar hij ziet er echt heel meisjesachtig uit!” Of “wat een mooie meid (voor een jongen).” Zijn grote broer staat daar dan regelmatig als een soort stille getuige naast. Natuurlijk krijgt hij af en toe ook complimentjes, maar wel een stuk minder dan Sieger. En nu staat zijn bloedeigen moeder óók weer te glimmen van trots bij de aanblik van zijn broertje in een jurk.
Ik geef Hidde een knuffel en beloof dat ik ook iets voor hem ga maken. Ondertussen neem ik mijzelf voor dat ik Hidde vaker ga laten merken dat ik heel trots op hem ben zoals hij is….. een gewone jongen, maar voor mij net zo bijzonder.
Geen reacties