“Hij eet bij elk stuk vlees mayonaise. Hoe leer ik die kleine dat dat niet normaal is als haar vader niet anders doet?” spuwt vriendin één haar gal. Terwijl ik met vriendinnen gin-tonics naar binnen giet alsof het diksap is, klagen we over de verschillen tussen mannen en vrouwen. Of specifieker: over de sinds de geboorte van onze kinderen groeiende kloof tussen de twee seksen binnenshuis.
“Ik regel de oppas, pak de spullen, koop nieuwe luiers en zorg dat er voldoende pap in huis is. Hij kijkt Buurman en Buurman want ‘dat vindt onze zoon zo leuk’. Terwijl die allang de door zijn grote broer gebouwde blokkentoren ter aarde laat storten. Nou, A je to hoor. Als ik niets doe is ons huishouden één groot fiasco,” voegt vriendin twee eraan toe. Terwijl ik als kers op de taart beken dat Benja op papadagen regelmatig een maaltijd overslaat omdat Joost en hij zo druk aan het spelen zijn, bestellen we nog maar een drankje én gigantische borrelplank. Alcohol en eten verzachten tenslotte alles, al gaat ‘gedeelde smart is halve smart’ deze avond ook op.
“Weet je wat ik eigenlijk het ergst van alles vind? Dat het bij Joost uiteindelijk óók allemaal goedkomt,” gooi ik mijn grootste frustratie op de kroegtafel. Want als ik thuiskom op een papadag lacht Benja altijd, ondanks dat de door mij opgelegde planning niet nauwkeurig is gevolgd. Blijkbaar raakt hij niet ondervoed als hij een keer geen fruit eet, kan hij prima een dag in pyjama vertoeven en krijgt hij geen stinkende mini-oksels als we het bad een dag overslaan. Als Joost me dan ook nog vertelt dat hij zijn favoriete programma op Discovery heeft gezien én Benja lekker heeft geslapen, ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd. Waarom ben ik altijd zo uitgeput na een dag thuis?! “Heb je wel ook gestofzuigd?” reageer ik mijn irritatie op hem af. “Nee, want daar had ik geen zin in,” antwoordt hij bijna standaard. Dan wil de heks in mij niets liever dan heel hard “Ja hállo, ik heb ook niet altijd zin om schoon te maken” schreeuwen, maar sinds kort houd ik mijn mond.
Misschien moet ik een voorbeeld aan hem nemen en me ook vooral concentreren op de dingen die ik écht wil doen op een dag. Dan hoef ik misschien ook niet meer twee keer per week grof geld te betalen om dubbelgevouwen op een yogamatje geheel ontspannen te zijn. Het is vast geen toeval dat Joost die zoektocht naar ‘leven in het nu en contact maken met je kern’ alleen maar interessant vindt omdat heel de wereld geld verdient met deze voor hem nutteloze kreet. Hij doet namelijk niet anders. Sterker nog: hij kan niet anders. En daarin staat hij als vader volgens mij niet alleen.
Als ik na onze tirades over de tekortkomingen van ons mannelijk schoon trots een filmpje aan mijn vriendinnen laat zien waarop Benja vrolijk papapapapapapa brabbelt, verslik ik me bijna in de blaadjes munt die mijn glas opvrolijken. Benja’s eerst woordje is papa.
Ik snap dat wel.
Geen reacties