Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar vorige blogs lees je hier.
Ik heb op de website onze gegevens ingevuld, en een paar recente foto’s van Sieger toegevoegd. Nooit gedacht dat ik dit zou doen, maar ik heb Sieger zojuist ingeschreven bij een castingbureau. Toen ik vandaag weer eens te laat het schoolplein kwam oplopen werd ik aangesproken door een moeder met een dochter in ‘de andere’ groep 4. Ze legde uit dat haar kinderen ingeschreven zijn bij een castingbureau en dat dat bureau nu op zoek was naar een jongetje dat het leuk vindt om een jurk aan te hebben. “Ik moest metéén aan Sieger denken,” zegt ze. “Zou dat iets voor hem zijn?”
Voordat haar vraag goed en wel tot mij doorgedrongen was, had ik de gegevens van het castingbureau in mijn hand en stond Sieger enthousiast om mij heen te springen. Normaalgesproken laat ik mij niet zo overvallen, maar door het te laat komen, stond ik niet echt op scherp. En Siegers reactie maakt dat ik mij toch mee laat voeren in zijn zichtbare enthousiasme.
En nu -nog geen half uur later- heb ik hem ingeschreven. Bij een castingbureau! Ik neem een kopje thee, in de hoop wat rust terug te brengen in mijn hoofd. Ik ben benieuwd wanneer we iets horen van dat bureau. Ze zoeken een jongen die graag een jurk aan heeft. Dat is Sieger op het lijf geschreven. Maar ik verwacht er eigenlijk niet zoveel van. Het lijkt mij dat Sieger er veel te meisjesachtig uitziet voor een rol als jongen.
De volgende dag krijgen we een mail terug. Het castingbureau is enthousiast over Sieger en wil graag dat hij een screentest komt doen. “Ondanks zijn lange haren heeft hij echt een jongenskoppie,” lees ik tot mijn verbazing in de mail. Er valt dus geen pijl op te trekken wat mensen die Sieger niet kennen in hem zien. Vorige maand op vakantie was hij nog een stoere meid, nu dus écht een jongen met lange haren.
Als je Sieger niet kent, denk je: dat is een meisje.
Het heeft denk ik met verwachtingen te maken. Als je Sieger niet kent, denk je: dat is een meisje, omdat dat is wat je verwacht bij zijn uiterlijk. Maar als je -in het geval van de dame van het castingbureau- eerst in de gegevens leest dat een jongen zich aanmeldt, dan verwacht je op de foto’s een jongen te zien en focus je op die kenmerken. Is dat hoe ons brein nu eenmaal werkt?
Dus reizen we die zaterdag naar een theater in Amsterdam voor de screentest. Als we aan de beurt zijn gaat Sieger een kamer binnen en moet ik op de gang wachten. De raampjes in de deur zijn afgeplakt. Geen idee wat er daar binnen allemaal gebeurt. Met twintig minuten staat hij weer buiten. Ik vraag hem het hemd van het lijf over hoe het ging en wat hij moest doen, maar ik krijg maar weinig los. “Ik moest een jurk aan En veel praten,” is zo’n beetje de strekking van zijn verhaal. “Maar ik denk niet dat ik het word hoor mam,” zegt hij gelaten.
Een paar dagen later volgt de uitslag. “We vinden hem superleuk maar hebben het gevoel dat hij op beeld toch een meisje lijkt. En dat past net niet bij het verhaal,” lezen we. Hij is het dus niet geworden. “Maar we willen wel graag verder met hem werken.” Ze schrijven dat hij in een andere aflevering waarschijnlijk goed past. In een meisjesrol, dat wel.
Geen reacties