Lisa is een compleet ander type dan haar moeder. Vandaar haar voornemen om het compleet anders te gaan aanpakken dan haar moeder deed. En doet.
Ik heb zo’n moeder met een gevarendriehoek op haar hoofd. Zoals zoveel moeders dat geloof ik hebben. Met een ongevraagde “pas op voor..” op elke mededeling die je tegen haar doet. Pas op voor verkeer! Pas op, hete thee! Stopcontacten! Wespen!
Tijdens mijn zwangerschap fantaseerde ik vaak over hoe ik als moeder zou zijn. ‘Ik zou het écht zó anders doen!’ Bij mij zou alles kunnen. Vrijheid blijheid. Bij mij zouden grenzen er wel zijn, maar veel verder weg dan bij mijn moeder. De gevarendriehoek zou bij mij ergens op zolder liggen te verstoffen. Maar ook consequentie zou een vast begrip in mijn opvoeding worden en regels zijn er niet voor niks. Schaamte voor ‘wat anderen wel niet zouden denken’; niet aan mij besteed. Dan maar huilende kinderen in een ramvolle Bijenkorf van de roltrap, die in tegenovergestelde richting rolt, sleuren. Relaxedheid, humor, vrolijkheid én duidelijkeheid. Dat zouden mijn sleutelwoorden zijn.
Eenmaal officieel moeder, deed ik alles zoals ik mezelf had voorgenomen. Overal sleepte ik ze mee naar toe, niks was teveel. Ik liet ze alles zelf ontdekken, tot de smaak van vingerverf toe. We kookten samen, wat resulteerde in een ontplofte keuken, maar ach die drie minuten dat je met z’n tweetjes (en later drietjes) aan het aanrecht stond was toch onbetaalbaar. Aan tafel was het één grote gezellige boel, met liedjes, aardappels eten met stokjes, of met z’n drieën zittend op de tafel eten. Ontbijtjes in bed met chips en ranja, eieren race met eieren op lepels, verkleedpartijen of met z’n drieën in bad. Alles kon, alles mocht. Tot het randje, en daaroverheen gingen ze niet.
Mijn eigen moeder was en is het niet altijd eens met mijn opvoedaanpak. Het is vaak vies, gevaarlijk of onnodig wat ik doe, vindt zij. Honderd opgeblazen ballonnen in mijn woonkamer is volgens haar het toppunt van nutteloosheid. Ik zie dat anders. Niks is vies. Gevaar mag er zijn. Gevaar is een grens en zonder die op te zoeken, zal je nooit weten waar die ligt. En onnodig, bestaat niet. Álles is ergens goed voor. Al is het maar om later heel hard samen om te lachen. Zoals om die honderd ballonnen. Want inderdaad, hoe nutteloos was dat.
Hoeveel we behoorlijk verschillen, toch kan ik mijn moeder niet missen. Het is toch fijn als er iemand op donderdagavond appt dat op vrijdagochtend de kliko aan de straat gezet moet worden. En zo fijn om dan lekker nonchalant terug te appen ‘staat er al mam!’
Tja, die gevarendriehoek, daar kan ik me nog steeds wel eens aan ergeren. Maar ach, mijn moeder is nu niet alleen meer een moeder. Ze is ook een oma. En oma’s vinden toch vaker iets vies, gevaarlijk of onnodig. Misschien moet ik die driehoek eindelijk eens gaan accepteren…
Wie is Lisa?
Lisa is 28 jaar oud en moeder van zoon, Mats (4 jaar) en dochter Wiep (bijna 2 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
Geen reacties