Onzichtbaar

Miloe heeft een dochter van 10 en een zoon van 14 over wie we al heel wat blogs hebben kunnen lezen hier op de club. Ze schrijft natuurlijk niet alleen over haar kinderen. Misschien gaat het eigenlijk wel meer over haarzelf.

Het is vrijdagmiddag vijf uur. Mijn man is al acht dagen weg en ik loop een beetje op mijn tandvlees. Mijn zoon en ik waren elkaar een uur eerder in de haren gevlogen over Franse woordjes en Duitse vervoegingen, de vaatwasser en de droger mekkeren dat ze uitgepakt kunnen worden, er is steeds een ander voedingsmiddel op, er moeten honden uitgelaten en mekkerende katten gevoerd en een interviewband uitgewerkt. Ik wil eigenijk HELP op een bordje schrijven en dat op de ramen plakken, ik wil mijn kinderen door elkaar schudden en HELP zeggen en ik wil in bed gaan liggen. Ik plaats daarvan geef ik de kat eten, zet de borden in de kast, schenk wijn in en open mijn laptop. 

‘Mag ik chips?’ Mijn dochter zit op de bank en zet de tv aan.

Ik hum instemmend.

‘Wil jij ze voor me pakken?’

Ik hum ontkennend.

‘Pleeeaaaase. En zullen we een film kijken?’

Ik kijk haar aan en klap mijn laptop weer dicht. ‘Oké. Ik pak de chips als jij een vrolijke film uitzoekt.’

‘Deze,’ zegt ze als ik even later naast haar kruip. 

‘Wonder,’ lees ik. ‘Met Julia Roberts, ik ben benieuwd.’

Na een kwartier voel ik de eerste kriebels achter mijn ogen. De tienjarige Auggie, een jongen met een misvormd gezicht, gaat na jaren thuisonderwijs naar school. Dat gegeven alleen al is voer voor kwetsbare moederharten, maar een echt tranendal wordt het als blijkt dat de film niet alleen gaat over Auggie, maar ook over Via: zijn brave, zichzelf wegcijferende oudere zus. Via is het meisje dat in haar broertjes oor fluistert dat hij geboren is om uit te blinken, maar zelf onzichtbaar is. Het meisje dat braaf haar huiswerk maakt, nooit hulp vraagt en altijd ‘goed’ antwoordt op de vraag hoe het met haar gaat. Het meisje dat weet dat haar ouders al genoeg zorgen hebben.

Ik was ook een soort Via. Het leverde naast een grote mate van zelfstandigheid (lees moeite met hulp vragen) ook uitstekend ontwikkelde zintuigen op. Een stem waarvan de toonhoogte verandert, een blik die irritatie verraadt, ik leerde het lezen zodat ik mijn gedrag erop aan kon passen. En hoezeer ik me ook voornam om mijn beide kinderen als autonome individuen te zien, het gedrag van de ene beïnvloedt nou eenmaal de ander. Als de oudste geen drie seconden zijn klep kan houden, van pijn in zijn grote teen en een lege telefoon al een theatervoorstelling maakt, schikt zijn zusje wat in. En als ze ziet dat een uitbarsting me uit het lood trekt gaat ze neuriënd hartjes tekenen en wanneer na een ruzie de kilte door het huis waait geeft ze me een onverwachte knuffel.

Wie anders is, wil vaak graag het normale broertje of zusje zijn. Wie normaal is, kan juist hunkeren naar de aandacht die gepaard gaat met afwijken. De balans is soms zoeken voor mij als ouder. ‘Jij hoeft je nooit in te houden omdat je broer met enige regelmaat als een storm door het huis raast,’ zeg ik tegen mijn dochters hoofd leunend op mijn schouder als we kijken hoe de aftiteling over het scherm rolt. Ik snuit mijn neus nog een keer. Ze drukt zich dichter tegen me aan.

Ik weet dat ze niet zal antwoorden. Ik weet wel dat ze me hoort.