Krissie is moeder van twee pleegkinderen. Ze schrijft voor ons over het pleegouderschap. Deze keer over haar twaalfjarige pleegdochter Vera, die op zoek is naar een geschikte middelbare school.
‘Meld me maar aan op de kaulo kleine school! Jullie hebben toch al voor mij besloten! Waarom zijn we eigenlijk nog op die andere school hier in de buurt gaan kijken?!’ Vera’s stem slaat over van woede. Ik heb er een gloeiende hekel als ze straattaal gebruikt, maar zeg er dit keer niks van. Het is overduidelijk veel te vroeg om een zinnig gesprek over haar middelbare schoolkeuze te kunnen voeren. Als mijn man in Vera’s ogen één keer te veel de naam van de kleinere school noemt (die niet in onze woonplaats, maar een dorpje verderop ligt) knalt ze al haar spanning er in drie volzinnen uit.
Tot deze week hadden we alleen maar online open dagen gevolgd. Juist ja, vanwege dat vervelende virus. Diverse avonden kropen we met zijn drieën achter mijn laptop en namen we een virtueel kijkje in keurig opgeruimde klaslokalen, oergezellige kantines en grote glimmende schoolkeukens. Maar echt sfeer proeven lukte natuurlijk nauwelijks via dat beeldscherm. Wat waren we dus blij toen er toch nog een mogelijkheid kwam om de twee scholen waartussen de keuze gemaakt moest gaan worden, live te bezoeken. Op woensdagmiddag gingen we naar de één, op donderdagmiddag naar de ander.
Niet zo gek dus dat Vera nu, doodop van alle nieuwe indrukken, compleet de pan uitflipt. Door mijn eigen hoofd gonst al een kakofonie aan beelden, laat staan hoe dit voor haar moet zijn. ‘Kappen nu! Ik wil er gewoon rustig over na kunnen denken!’ Nog half schreeuwend en met een kleine snik in haar keel weet ze ons te vertellen dat we echt even pas op de plaats moeten maken.
Op zondagavond snijd ik, heel voorzichtig, het onderwerp weer aan.
Op zondagavond snijd ik, heel voorzichtig, het onderwerp weer aan. We zitten aan tafel in ons favoriete sushirestaurant en quasi nonchalant doop ik een komkommer maki in de sojasaus, terwijl ik behoedzaam Vera’s kant op kijk. ‘Is het nog gelukt om te bedenken wat je van de scholen vindt?’ Ik verwacht een nieuwe uitbarsting of op zijn minst een diepe zucht met bijbehorende rollende ogen, maar Vera knikt direct. ‘Ik heb iedere avond voor het slapen in mijn hoofd de voor-en nadelen van beide plekken op een rijtje gezet. En eigenlijk denk ik dat ik er wel uit ben.’ Mijn man en ik kijken elkaar aan. Ik weet dat hij, net als ik, onder de tafel zijn vingers over elkaar gekruist houdt en dat we exact dezelfde gedachte hebben; laat het als-je-blieft de kleine school zijn, die past zoveel beter bij haar.
‘Ik denk dat een fresh start op de middelbare wel goed zal zijn voor mij. Niemand uit mijn klas gaat naar de school die ik gekozen heb. En dat is veel beter voor mij. Nu weten al mijn klasgenoten dat ik heel snel boos word en lukt het ze supermakkelijk om dat telkens weer voor elkaar te krijgen. Op een nieuwe plek kan ik een andere kant van mezelf laten zien. Ik voelde me op die school gewoon veilig, weet je.’ Ze oogt opgelucht. ‘Je bedoelt die kaulo kleine school, toch?’ Ik knipoog naar Vera. ‘Ja mam. Maar zullen we het vanaf nu maar niet meer zo noemen? Dat past niet bij mijn fresh start, hè?’
Geen reacties