Ik kan dit niet

Marloes is moeder van Willem (bijna 6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Over een paar dagen wordt hij zes. En net als ieder jaar sinds zijn geboorte, dwalen mijn gedachten deze dagen af naar oktober 2016. Ik zie het allemaal nog zo goed voor me. De donkere contouren van de huizen aan de overkant van onze straat. Elke eindeloze, koude klotenacht die ik met een wakkere baby op mijn arm stond te wiegen, al starend uit het raam, wanhopig denkend: is dit het nu, is dit nu mijn leven?

Ik ben in het moederschap gegooid -nee, gesmeten- naïef en onvoorbereid. Mijn vriend en ik waren nog maar net een match op Tinder toen ik al zwanger bleek. Verliefd als we waren, gingen we ervoor. Ons 11-maanden-jubileum vierden we op de kraamafdeling met onze pasgeboren baby in ons midden.

Waar ben ik in hemelsnaam in beland?

‘Dat is stuwing’, zegt de kraamverzorgster op dag drie. Vol ongeloof staar ik naar de meloenen die uit mijn voedingsbeha dreigen te knappen. Godsamme wat doet dat pijn. ‘Daardoor lukt het Willem nu niet om aan te happen, alles staat strak.’ Ik kijk naar mijn krijsende baby en voel hoe mijn bh langzaam nat wordt. Waar ben ik in hemelsnaam in beland?

Ben ik gelukkig? Hou ik van die baby? Waarom ben ik niet verliefd zoals elke moeder op Instagram? Waar blijft de roze wolk? Ik verlang terug naar mijn slaapkamer in mijn huisje in Amsterdam met alleen een kat om voor te zorgen. Tegelijkertijd voel ik me schuldig. Dankbaar moet ik zijn, overstromen van liefde, lachen, huilen van blijdschap. Maar er komt niks anders dan angst, onzekerheid en frustratie.

Als een boer met kiespijn lach ik dag na dag beleefd naar de kraamvisite terwijl ik van mijn ene bil op de andere wip omdat mijn schaamlippen nog vol hechtingen zitten. ‘Ik kan dit niet!’, roep ik paniekerig in nacht tien naar mijn vriend. Kalm pakt hij de krijsende baby van me over en loopt naar de andere kamer. Wat ben ik nou voor moeder die haar eigen kind niet eens stil kan krijgen?

Nachtenlang vraag ik me af of ik het wel kan

En dan is er opeens een jaar voorbij, ik knipper met mijn ogen en het is oktober 2017. Wat ben ik trots omdat het me toch maar mooi gelukt is om die baby in leven te houden. Prettige bijkomstigheid is dat ik ook ongelooflijk veel van hem ben gaan houden, zelfs zonder roze wolk!
Nog een keer knipperen en het is oktober 2022, vandaag. Wat zou ik graag tegen mezelf als nieuwe moeder willen zeggen dat het allemaal wel goedkomt, dat het niet voor altijd zo zal zijn als nu. We doen allemaal maar wat, je groeit er vanzelf in. Inmiddels durf ik niet meer met mijn ogen te knipperen omdat ik bang ben dat het dan opeens oktober 2034 is!