Ongelukkig

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van tien en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉 

Aan de wand van het aardrijkskundelokaal hangen grote platen van bruin papier. Nederland, Europa, de wereld. Midden in het lokaal zitten we op stoeltjes in een cirkel. Ik, mijn man, mijn dochter, haar mentor en de conrector. 

Vandaag bespreken we hoe het verder moet. Dochter zit in het tweede jaar, en het lukt maar niet om voldoende resultaten te halen. We hoopten dat het, na een brugklas vol geleur en gesleur, beter zou gaan. Maar nee. Het is te veel. De worsteling met concentratie blijft. De opgestarte huiswerkbegeleiding werpt niet voldoende vruchten af. Zeker komen er voldoendes binnen, maar voor sommige vakken stapelen de tekortpunten zich op. Bovendien ontbreekt het haar aan de motivatie om een tandje bij te zetten. Want ze werkt, op haar manier, al zo ontzettend hard. 

Al maanden hangt dit gesprek ons boven het hoofd.

Al maanden hangt dit gesprek ons boven het hoofd. In november benoemde ik eens voorzichtig bij haar of de keuze voor deze school misschien een verkeerde was. Dat ik zag dat ze niet gelukkig was, en dat een schoolperiode met nog jaren te gaan in deze omstandigheden lang kon gaan duren. Ik mailde de mentor – hoe het proces eruit zou zien als we zouden concluderen dat het hem hier niet gaat worden. Hij gaf aan dat we het nog even aan konden kijken, maar dat tijdig het gesprek erover voeren wellicht slim zou zijn. 

En hier zitten we dan. Het gesprek is open en fijn. We bespreken de mogelijkheden. Op deze school kan ze niet van niveau wisselen. Ze zou dan moeten vertrekken. Blijven zitten kan ook – maar dan blijft ze dezelfde hobbels tegenkomen. Ze zou ook alles op alles kunnen zetten om haar cijfers op te krikken. Maar willen we haar nu echt, koste wat kost, door deze school slepen? Alles in mij verzet zich daartegen. We concluderen: een school waar ze erg houden van kinderen die graag willen leren en excelleren is voor dit meisje wellicht gewoonweg niet passend. We willen vooral allemaal dat ze gelukkig is. 

Onrustig zit mijn dochter op haar stoel.

Dan gaan we richting afronding. 
‘Fijn dat we alle scenario’s konden doornemen,’ zeg ik. ‘Nu kunnen we thuis verder nadenken over het maken van een keuze.’ Ik pak mijn tas van de grond.  In mijn ooghoek zie ik gewiebel. Onrustig zit mijn dochter op haar stoel. Het wordt me ineens duidelijk. Ik kijk haar aan. 

‘Wil jij nu, vandaag, al een knoop doorhakken meissie? Is dat wat je bezighoudt?’
‘Ja,’ antwoordt ze, met vaste stem.
Een voor een stopt ze haar handen onder haar bovenbenen. Dan recht ze haar rug. 
‘Mijn hart wil hier blijven, om mijn vriendinnen. Maar mijn hoofd zegt dat het ergens anders misschien beter voor me is.’
Een kort moment voelt het alsof we met z’n tweetjes in de kamer zitten. Ik kijk haar aan. 
‘Klopt het dat je diep in je hart al heel goed weet wat je wilt?’ 
‘Ja,’ zegt ze. Haalt dan adem en kijkt het kringetje rond. 

‘Ik wil hier weg.’