Huiswerkbegeleiding

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van tien en een dochter van twaalf. En over zichzelf natuurlijk 😉 

‘Ik wil niet naar school. Ik vind het zó stom.’ Je ligt weggedoken onder een deken op een bank. Na weken afgewend van ons zijn vanonder een capuchon, zijn we eindelijk met je in gesprek. ‘Het liefst loop ik weg,’ piep je, snikkend. De hitte slaat in m’n wangen. Ik slik, trek je tegensputterende lijf op schoot.  

In de klas opletten en tegelijkertijd aantekeningen maken voelt voor jou als topsport. Iedere dag huiswerk maken is of je de Himalaya beklimt. Je gaat ervoor, maar er zijn zoveel grote en kleine deadlines. Je probeert een planning te maken, maar het overzien lukt niet. Alles draait om cognitieve vaardigheden, maar ADHD maakt een rommeltje van je brein. Als je de stof niet direct begrijpt, groeit de paniek. Zodra de tekst begint te buitelen kies je voor afleiding. Nagels lakken. Netflix kijken. Vriendinnen bellen. Robloxen. Je staart naar de samenvattingen van klasgenoten, in de hoop dat dat iets oplevert. Als je vader of ik iets proberen uit te leggen spuwen je ogen vuur. We doen het niet goed, want anders dan de docent het vertelt. We begrijpen sowieso helemaal niets van je, waarom zien we dat niet? Hormonen laten zich gelden. Je sluit je op en af, of schreeuwt woedend dat het nooit gaat lukken. Zoveel inspanning, zo weinig succes. 

Meteen stuur ik een mail naar je mentor.

In het gesprek op de bank beloven we je dat je het niet alleen hoeft te doen. Dat we een plan gaan maken en hulp vragen. Meteen stuur ik een mail naar je mentor. Handelen biedt me houvast.

Als ik die nacht naar het plafond lig te staren, golven de zorgen over me heen. Had ik een stokje moeten steken voor de keuze voor deze school? Als we je vragen of een andere school misschien een goed idee is, is het antwoord altijd nee. Je hebt zulke fijne vriendinnen die je pertinent niet wil achterlaten. Je vader benoemt dat je op iedere andere school waarschijnlijk tegen hetzelfde zal aanlopen. Die vaardigheden, daarin is nog een wereld te winnen. 

De volgende dag reageert de mentor; op school wordt het vangnet voor je uitgespreid. In een gezamenlijk gesprek zegt hij voorzichtig vaderlijk dat nu hulp accepteren wel de beste stap is om je schoolleven meer ontspannen, en dus plezierig te kunnen maken. 

Ik kan hem wel zoenen om zijn overtuigingskracht.

Het plan krijgt vorm. We besluiten dat je start met huiswerkbegeleiding. In het startgesprek met de coördinator hoor ik voor het eerst in detail waar je bij ieder vak tegenaan loopt. Hij weet je aandacht te vangen, en ik kan hem wel zoenen om zijn overtuigingskracht. Ondanks dat je ons met dit idee ‘de allerstomste ouders van de wereld’ vond, proef ik in de auto terug naar huis de opluchting. Voel je aan dat dat gebikkel misschien verleden tijd is? Ik durf het niet te benoemen. Ik weeg al zo lang zo zorgvuldig mijn woorden af, omdat ik de verbinding met je niet wil verliezen. We zingen mee met de radio, lachen om een rare automobilist.

Die avond in bed volg ik opnieuw de lijnen van de plafondbalken. Ik ontkom niet aan het gevoel dat ik het allemaal voor je weg wil nemen, maar dit pad moet je zelf bewandelen. Toch zetten we graag wat wegwijzers voor je neer. Er is weer een stap gezet, er is hulp. Misschien volgen er nu weer wat succesjes. Ga je school misschien zelfs wel waarderen. En gaat die capuchon weer wat vaker af.