Ochtendrit

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van negen en een dochter van twaalf. En over zichzelf natuurlijk 😉

“Weeeelkoooom in de ochtendshow

Je dag begint, Jan Willem start ooooo-hop”

Luid klinkt de jingle van het radioprogramma van ‘mijn’ ochtendshow door de auto. Nog luider galm ik met het muziekje mee. Naast me zingt mijn zoon de woorden voor zich uit. Hij is mijn vaste bijrijder in de vroege ochtend. Al jaren breng ik hem op deze manier naar school, zij aan zij in de auto, om daarna de A2 op te draaien op weg naar kantoor. 

De rit duurt maar zo’n acht minuten, toch is het gevuld met kleine rituelen. Mijn cappuccino staat in de houder, hij legt de laatste hand aan z’n kapsel in de naar beneden geklapte spiegel. Ik vraag hem of hij zin heeft in de dag. Vaak passeren we een goede kennis, die op haar beurt de kinderen naar school brengt. Er wordt hard en vrolijk gezwaaid als we elkaar in het oog krijgen. Als een bepaald item op een vast tijdstip op de radio komt en we de hoge brug nog niet hebben bereikt, zuchten we dat we te laat zijn vertrokken. We beoordelen onze medeweggebruikers, veren op als we bekenden op het fietspad zien. Wachten voor stoplichten, zwieren over rotondes, luisteren naar het nieuws. Bespreken wat we horen en zien. 

Binnenkort worden onze ochtenden anders van vorm

Soms is er ook totale stilte. Omdat ons systeem nog moet opstarten. Omdat de dag een presentatie of spreekbeurt brengt, en de buiken kriebelen. Of omdat een van ons gewoonweg niet zoveel zin heeft in de dag. Dan is er een kalm zwijgen, het uitzitten van het ritje, een kus en een zwaai bij het afscheid.  

Binnenkort worden onze ochtenden anders van vorm. Zoon is oud genoeg om volgend schooljaar zelf naar school te fietsen, ook de moeilijke stukken. Ik start met een andere baan na de zomer, en reis daar naartoe met de trein. Gelukkig ligt het station vlakbij school, dus we kunnen elkaar af en toe nog vergezellen. Feit is dat ons auto-ritueel minder vaak gaat voorkomen. 

Vandaag kijk ik mijn jongste extra lang na als hij is uitgestapt, zich nog even zwaaiend omdraait, dan de spurt naar het schoolplein inzet. Ik slik. Wat zijn er toch vaak momenten dat alles ineens anders wordt als je kinderen opgroeien. Zullen onze toekomstige fietstochtjes nieuwe rituelen met zich meebrengen? 

Deze ritjes als in een knusse cocon zal ik in ieder geval niet vergeten, hoe kort ze ook waren. Het was van ons samen, en dat maakte het speciaal. Een nieuwe jingle dient zich aan op de radio. Ik start de auto en rijd weg.