Lees

Over projectmanagers & hulpbataljonnen

Frauke is een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Vorig jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (12) en Tristan (11) hun vader na een jarenlange ziekte. 

‘Dus jij gaat na school naar de studie, en als je thuiskomt is Elise er en …  oh nee, je kunt helemaal niet naar de studie, want de hockeytraining start weer. Dus dan moet je om kwart voor vijf bij de buren staan, want die brengen jou en de buurjongen erheen. En zorg je wel dat je je huissleutel bij je hebt, want er is niemand als je thuiskomt.’
Ik neem het dagschema dat voor me ligt door, schrap ‘studie’ en voeg ‘hockey’ toe. En Tristan: die eet zijn ontbijt en hoort het in Keulen donderen.

‘Maar waar ben jij dan, mama? Ben je niet gewoon thuis?’
‘Nee, ik ben niet thuis, want ik ga naar kantoor. En omdat ik met een vriend heb afgesproken na het werk, ben ik pas laat thuis.’

Vroeger kon dat zonder enig probleem, wegblijven na het werk.

Vroeger kon dat zonder enig probleem, wegblijven na het werk. Dan regelden Olivier en ik onderling hoe en wat, en kon ik zo op café. In deze nieuwe tijden volstaat één afspraakje na een kantoordag voor de opbouw van een dagschema dat een senior projectmanager waardig is. Een schema dat ik – manager van dienst – aan het ontbijt met de kinderen tot in de kleinste details doorneem. Want zo hebben ze het liefst, en dus doen we dat.

Een senior projectmanager heeft klassiek een projectteam, ik dus ook. Het laatste jaar heb ik geleerd om hulp te vragen, en te organiseren. Ik bouwde een projectteam op, dat ik graag even aan jullie voorstel: 

Twee paar relaxte ouders die helpen met brengen en halen, waar ook maar heen. Eén WhatsAppje en een half woord volstaat om hen te activeren. Ooit gestart met schuchtere gesprekjes op het klasontbijt, zijn deze ouders nu vrienden die me keer op keer uit de nood helpen. En ik hen, ook dat.

Ze redt mijn leven – en dat van mijn kinderen. 

De studente. Ze woont bij ons in en is voor en na haar lessen beschikbaar voor mijn kinderen. No-nonsense, relaxed en 100% betrouwbaar. Ze kookt, ze babysit, ze overziet streng de huistaken en krijgt keurig betaald. Voor al die keren dat mijn kinderen hun huissleutels vergaten en zij al thuis was en de deur opendeed, kan ik haar wel zoenen. Ze redt mijn leven – en dat van mijn kinderen. 

De buren. Zij vullen met zijn allen het projectteam verder aan. De buren links met kleine kindjes zijn altijd thuis na school en beschikbaar wanneer er een probleem is. De overbuur stockeert mijn HelloFresh-leveringen in haar frigo als ik er niet ben, en dat in ruil voor een praatje en wat laatste roddels uit de straat. De schuin-overburen, de echte vertrouwenspersonen voor mijn kinderen, maakten van dichtbij de laatste jaren mee en waken mee vanop afstand, over de kinderen, en over mij. 

Om kwart over acht zwaai ik mijn zoon de deur uit, geef mijn dochter nog een dikke zoen en spring op mijn fiets. Op weg naar een – zo lijkt het – eenvoudige werkdag. Want, ik geef het grif toe, als ik eindelijk vertrek naar het werk, heb ik vaak het gevoel dat ik het moeilijkste deel van de dag wel achter me heb, en ben ik trots dat het alweer lukte. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter