Vorige week deelde ik al een mooi blog van Ingelise in de rubriek in de mailbox. Ik kreeg er nog één van haar die ik het delen waard vind. Over zwaaiouders en haar onzekerheid op het schoolplein.
Op weg terug van school fiets ik langs de ramen van groep 3, de groep van mijn middelste dochter. En daar staan ze, schouder aan schouder, door de ramen te turen naar de kinderen die de klassen binnen druppelen. Ze zwaaien en lachen vertederd naar hun kroost. Sommigen ken ik, het zijn de ouders van vriendjes en vriendinnetjes van mijn kinderen. Ik voel een bekende steek door mijn buik gaan. Eigenlijk zou ik daar ook moeten staan, spiedend naar mijn kind. Want dat hoort zo blijkbaar. Maar ik fiets door, op weg naar koffie en de nieuwe werkdag.
Het zijn niet alleen de zwaaiouders die me soms onzeker doen voelen in mijn rol als moeder. Vanaf het begin heb ik het schoolplein ervaren als een mal waar ik net niet helemaal in pas. Al die moeders en vaders die moeiteloos praatjes met elkaar aanknopen en alvast de speelafspraakjes voor hun kinderen regelen: hoe dan? Traktaties knutselen, ook al niet mijn hobby – al heeft dat misschien ook met mijn onvermogen tot fröbelen te maken. En de organisatie van kinderfeestjes bezorgt me meer stress dan welk werkproject dan ook.
Dat schoolplein is geen plek waar een introvert zoals jij zich fijn voelt
Tot ik een fijne coach trof aan wie ik mijn ongemak op het schoolplein voorlegde. ‘Dat schoolplein is geen plek waar een introvert zoals jij zich fijn voelt’, zei ze tegen mij. Introvert, oh ja. Achter in mijn hoofd wist ik natuurlijk al jaren dat ik dat was. ‘Het duurt even voordat je laat zien wat je kan, je kijkt eerst de kat uit de boom’ zei een stagebegeleider vroeger eens tegen mij. En dus leerde ik mezelf aan om sneller op de voorgrond te treden. Niemand zou nog in de gaten hebben dat ik eigenlijk liever alles eerst van een afstandje bekijk. En dat lukte prima in de wereld van werkreizen, borrels en presentaties. Maar op het schoolplein was ik één ruk terug bij af.
Inmiddels heb ik mijn introverte zelf leren accepteren en mag ik van mezelf gewoon wegfietsen van het schoolplein als ik daar zin in heb. Of lekker naar huis gaan in plaats van onwennig op de “gezellige” borrel tijdens het kerstdiner te staan. Ik vond medemoeders met wie ik urenlang samen kan zitten zonder een moment gebrek aan gespreksstof te hebben. Ook over de kinderen. Maar dat schuldgevoel in mijn buik, het gevoel dat ik tekortschiet, piept altijd weer naar boven als ik langs de ramen fiets. Moet ik er toch niet gewoon tussen gaan staan?
Terwijl de koffiemachine snort, besluit ik dat het tijd wordt om me minder aan te trekken van wat ik denk dat hoort en op mijn eigen kompas als moeder te vertrouwen. In gedachten zwaai ik vanuit huis naar mijn kinderen. Toch nog een zwaaimoeder.
Wie is Ingelise?
Ingelise is moeder van drie kinderen van 8, 6 en 3 en werkt als persvoorlichter bij de Europese Unie. Ze vindt het moederschap soms een behoorlijke confrontatie met zichzelf. In de schrijfcursus van Miloe is ze (weer) aan de slag gegaan met haar liefde voor het schrijven, waar onder andere dit blog uit rolde.
Geen reacties