Susan verhuisde in augustus naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt sindsdien hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Maar ook daar is de situatie inmiddels totaal anders zoals we in het nieuws kunnen zien. Hoe gaat het daar nu?
“How are y’all doin’?” schalt de Zoom call in. Met de muziek van Rocky gaan alle handjes van de kids even virtueel de lucht in. “You are looking great!”
Onze school organiseert regelmatig interessante sessies voor kinderen en/of hun ouders buiten de normale lessen om. Ook in deze tijden van online schooling gingen die gewoon door, maar dan uiteraard via het scherm. Dit keer was het onderwerp Living in an age of disappointment, turning challenges into victories. Dat lijkt me nou een mooie les Amerikaans positivisme! Zou dat in coronatijd ook werken op onze Nederlandse sceptische nuchterheid?
De timing is in ieder geval treffend. De governor van de staat heeft namelijk definitief besloten om alle scholen dicht te houden tot de zomervakantie.
De overgang naar online schooling is bij ons goed verlopen. Onze zoon verdwijnt elke ochtend om negen uur vrolijk in zijn kamer voor de start van de dag met een mindful morning sessie van yoga of meditatie. De rest van de dag verloopt zoals een gewone schooldag. Met elk half uur een instructie van de docent met de klas via Zoom en vervolgens tijd voor een groepsopdracht, een project of huiswerk. Er is voldoende ruimte voor ‘fun’ en spelletjes, en zelfs een online disco op vrijdagmiddag met gymleraar Tyler. Maar wat keken we uit naar een paar weken ‘echt’ les om dit bijzondere eerste schooljaar in New York af te sluiten.
Ik open de link van de Zoom call en zwaai naar mijn zoon op het scherm, die een deur verderop in zijn kamer zit. Zijn klasgenoten verschijnen een voor een op het scherm. Een groot aantal ouders logt ook in. Ik ben niet de enige die behoefte heeft aan een peptalk.
Tot mijn verbazing gaat hij niet direct high fivend door het beeldscherm
De sessie wordt geleid door gastdocent Coach Randy “but people call me coach.” Een typische Amerikaanse vijftiger, baseball pet op, vrolijke harde lach. Hij zou zo uit een highschool film kunnen zijn weggelopen.
Tot mijn verbazing gaat hij niet direct high fivend door het beeldscherm, maar besteedt hij uitgebreid aandacht aan de teleurstellingen van de kinderen. Hij laat ze opschrijven waar ze op dit moment verdrietig of teleurgesteld in zijn. Een lange lijst van woorden vliegen over de chat.
“Ik maak veel ruzie met mijn familie.”
“Het school basketball is afgelast.”
“Ik kan mijn vriendinnen niet zien.”
“Niet samen eten in de kantine.”
“Ik mis in de klas zitten en lachen.”
“Voetballen en gewoon buiten spelen,” voegt onze zoon er aan toe.
Al die antwoorden op de chat doen me wel even slikken.
Gelukkig is daar Coach Randy die de Power of Yet introduceert. “Als je nu bij alles wat je nu niet kan of mag het woordje yet toevoegt”, licht hij toe . “Dan krijgt alles een hele andere betekenis en gevoel.” Dus ‘ik kan niet voetballen’ verandert in ‘ik kan nóg niet voetballen’. En ‘ik kan niet met iedereen in de klas zitten’ wordt ‘ik kan nóg niet met iedereen in de klas zitten.’
Dat is wel heel makkelijk gedacht zegt mijn kritische Hollandse ik. Maar dit simpele woordje geeft inderdaad wel een ander gevoel, dat van onovertroffen Amerikaanse hoop en optimisme. En dat werkt aanstekelijk!
Coach Randy wordt hier in huis inmiddels regelmatig aangehaald. Als we ons realiseren dat het vriendje uit Nederland niet op bezoek kan komen en dat we opa en oma, broer en schoonzus ons leven hier niet kunnen laten zien. Of dat het dus nog tot september duurt voordat de echte school weer begint. Dan roepen we heel hard tegen elkaar. Het kan nóg niet.
Geen reacties